Güftî'nin hasb-i hal türündeki mesnevisi. Kaynaklarda adı geçmeyen bu eserden ilk defa Fuad Köprülü, “Edirneli Güftî” başlıklı yazısında “Güftî’nin tamamıyla hezl-âmîz hatta hicvî bir mâhiyette olan ‘Zelle-nâme’ adlı küçük manzumesi...” şeklinde bahsetmekte ve eserin bir nüshasının kendisindeki bir külliyatın içerisinde bulunduğunu söylemektedir (Köprülü 1928:109/1750). Güftî’nin eserleri üzerine doktora tezi hazırlayan Kâşif Yılmaz, Köprülü’nün ifadelerindeki karinelerden yola çıkarak Güftî Dîvânı’ndaki yedinci mesneviye “Zelle-nâme” denilebileceğini belirtmektedir (Yılmaz 1983: 7; Yılmaz 2001: 20).

173 beyitlik mesnevi, aruzun “mefâ‘îlün mefâ‘îlün fe‘ûlün” kalıbıyla kaleme alınmıştır. Eserlerinde genel itibariyle ağır bir dil kullanan Güftî, burada da Arapça-Farsça kelime ve terkip ağırlıklı bir dil tercih etmiştir (Yılmaz 1983:89-93).

Güftî, diğer birçok eserinde olduğu gibi burada da kaderinden şikâyet etmekte, döneminde kıymetinin bilinmediğinden dem vurmaktadır. Mesneviye kaleme seslenerek başlayan şair, mukadderatından yakınarak bir müddet mizahî bir üslûpla kazâ karşısındaki durumunu anlatır. Daha sonra yaşadığı tüm talihsizliklere rağmen bir kişinin kendisine iltifat ettiğini ve elinden tuttuğundan bahseder; fakat mesnevide bu kişinin adı zikredilmemiştir. Eser, söz konusu kişiye edilen dualar ile sona erer. Güftî’nin mesnevisi, bahsi geçen bu özellikleriyle Âgâh Sırrı Levend tarafından “Hasb-ı Hâl” şeklinde adlandırılan mesnevi ile benzerlikler göstermektedir.

Şairin biyografisi için bk. "Güftî, Ali." Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/gufti-ali