Mehmed Lebîb Efendi’nin Sünbül-zâde Vehbî’nin Tuhfe-i Vehbî adlı manzum sözlüğüne yazdığı şerh. Lebîb Efendi eserine mensur bir mukaddime ile başlamıştır. Önce besmeleye yer veren şarih, besmeleden sonra hamdele ve salvele bölümlerine geçmiştir. Lebîb Efendi, mukaddimede eseri neden kaleme aldığını açıklamıştır. Bu açıklamaya göre Lebîb, eserini Sultan Abdülmecid Han’a kendisine yönelik inayet ve ihsanlarına teşekkür etmek maksadıyla yazmıştır. Lebîb’in eserini yazmadaki asıl gayesi ise Elbistanlı Hayâtî Efendi’nin Tuhfe-i Vehbî şerhinde yer yer uzattığı, tafsilata boğduğu açıklamaları daha kısa ifade etmek, bu şerhte görülen örtülü anlatımları ve anlaşılmaz kısımları daha sade bir dille çözümlemektir. Lebîb Efendi bu doğrultuda şerhinde Hayâtî Efendi’nin hatalı, eksik ve anlaşılmaz ifadelerine yeri geldiğinde eleştiride bulunmuştur.

Mukaddimeden sonra şarih, Tuhfe-i Vehbî’yi şerhe başlamıştır. Çoğunlukla mısra mısra yapılan şerh, mesnevi nazım şekliyle yazılan kısımlarda beyit beyit de yapılmıştır. Eserde şerh yapılırken kelimenin önce anlamı üzerinde durulmuştur. Lebîb burada eserinin mukaddimesinde de vurguladığı üzere özellikle Mütercim Âsım Efendi’nin Burhân-ı Katı tercümesini ve Tıbyân-ı Nâfi’yi esas almıştır. Bu eserlerin yanı sıra şarihin eserinde ismini zikrederek Mehmed Esad Efendi’nin Lehcetü’l-Lügat, Hasan Şuʻûrî’nin Ferheng-i Şuʻûrî adlı eserlerinden, Sûdî’nin Bostan ve Gülistan şerhlerinden de istifade ettiği görülmektedir. Lebîb, Tuhfe-i Vehbî’nin tamamını şerh etmiş, önce mısra veya beyitlerde geçen kelimelerin nasıl okunmaları gerektiğini ve hareke kayıtlarını belirtmiş, izah ettiği kelimelerin vezinlerini bildirmek için aynı vezindeki farklı kelimeleri örnek göstermiş, daha sonra bu kelimelerin lügat anlamları üzerinde durmuştur. Bazı kelimelerin yirminin üzerinde anlamına yer verilmiştir (Yavuz 2021: 123).

Şarih, kelimelerin Farsça gramer özelliklerini de değinmiştir. Bu kısımlar Lebîb’in bir dilci dikkatiyle çeşitli değerlendirmelerini içermektedir. Şarih, şerh yaparken edebî unsurlarla ilgili açıklamalar ve değerlendirmelerde de bulunmuştur. Yeri geldiğinde Sünbül-zâde Vehbî’nin eserine ve bu eserin üslubuna dair bazı değerlendirmelerde bulunmaktan kaçınmamıştır. Şerhini anekdotlar ve çeşitli açıklamalarla zenginleştiren şarih, fikrini/açıklamasını ispat etmek yahut delillendirmek için Fars edebiyatına mensup -Enverî, Husrev, Hakânî, Selmân, Saʻdî, Hâfız, Nizâmî, Câmî, Urfî gibi- çeşitli şairlerden beyitler zikretmiştir.

Eser 1250/1834-35’te tamamlanmış, 1262/1846’da Takvimhane-i Âmire matbaasında basılmıştır. Matbu nüsha, toplam 301 sayfadan oluşmaktadır. Eserin matbu nüshasının yanı sıra Millet Kütüphanesi Ali Emîrî Bölümünde ve İstanbul Üniversitesi Nâdir Eserler Koleksiyonunda iki yazma nüshası vardır.  Seyit Yavuz, eser üzerine doktora tezi hazırlamıştır (2021). Lebîb, Vehbî’nin Farsça manzum sözlüğüne yazdığı bu şerhle hem şerh hem de sözlük geleneğinde adından bahsedilen bir şair olmuştur.

Lebîb'in biyografisi için bk. "Lebîb, Mehmed Lebîb Efendi, İstanbullu". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/lebib-mehmed-lebib-efendi-istanbullu