Ali Şîr Nevâyî’nin (d. 844/1441 - ö. 906/1501) yazdığı ikinci tarih kitabı.

Nevâyî, yazdığı Târîh-i Enbiyâ ve Hükemâ ile bu eseri birleştirip ikisine birden Zübdetü’t-Tevârih adını vermiş, bazı araştırmacılar da bunu ayrı bir eser olarak düşünmüşlerdir. Târîh-i Enbiyâ ve Hükemâ’da olduğu gibi bu eserin başlangıcında da alışılmış bir giriş bölümü yer almaz, doğrudan Fars tarihinin anlatılmasına başlanır. 

Bu eser, Klasik Türk Edebiyatı’nın da temel kaynaklarından kabul edilen Fars tarihi ve mitolojisinin kısa bir özetidir. Pişdâdîler, Keyânîler, Eşkânîler ve Sâsânîler olmak üzere dört tabakaya ayrılarak anlatılan Fars tarihi, daha eski kaynaklardan da yararlanılmak suretiyle yazılmış ve bu kaynakların adları verilerek onlara sık sık göndermeler yapılmıştır.

Eserde çokça üzerinde durulan konulardan biri İran-Turan mücadelesidir. Eserde Fars padişahları anlatılırken her birinin özelliklerinden söz edilmiş, özellikle âdil ve zalim olanlar belirtilmiş, padişahların kurduğu şehirlerin adları anılmış, yaptıkları icatlar sayılmıştır. Söz gelimi Huşeng’den şu şekilde söz edilir: “Adaletliliği yönünden de ona adaletin öncüsü dediler. Taştan demiri ilk olarak o çıkardı ve Taberi, ağaçtan tahta yaparak evlere kapıyı onun yaptığını, pek çok madeni onun çıkardığını, pars ile köpeği avcılıkta onun kullandığını, ata eyeri onun yaptığını, deveyi yük hayvanı olarak onun kullandığını, eşeği ata çekerek katır doğurtmayı ilk onun düşündüğünü, arıklar kazarak su götürüp kurak yerleri bayındır duruma ilk onun getirdiğini, yere döşeme sermeyi onun bulduğunu, tilki, kakım ve sincap derisinden giyecek yapmayı onun düşündüğünü söyler.”

Eserde Fars tarihinin ilk tabakası olarak Pişdâdîler alınmış ve Pişdâdî tabakasının padişahları olarak da Keyumers, Huşeng, Tahmuras, Cemşid, Şeddâd ve Şedîd, Zahhâk b. Merâdis, Ferîdûn, Mînûçehr, Zab b. Tahmasb ve Gürşasb adları sayılmıştır. İkinci tabaka olarak gösterilen Keyânîler’de ise Keykûbad, Keykâvus, Keyhüsrev, Lûhrasb b. Evrend, Güştasb, Behmen, Hümây, Darab, Dârâ b. Darab, İskender’den söz edilir. Üçüncü tabaka Eşkânîlerdir. Bu tabakada ise Eşk b. Dârâ, Şapur b. Eşk, Behrâm b. Şapur, Yelaş b. Behrâm, Hürmüz b. Yelaş, Anuş b. Yelaş, Güderz b. Uygur, İran b. Yelaş, Nersi b. Güderz, Hürmüz b. Yelaş, Firûz b. Hürmüz, Hüsrev b. Firûz, Yelaş b. Firûz, Yelaş b. Yelaş, Erdevân b. Yelaş adları yer alır. Fars tarihinin dördüncü tabakası Sâsânîlerdir. Bu tabakada ise şu isimler kaydedilmiştir: Erdeşir Babek, Şapur b. Erdeşir, Hürmüz b. Şapur, Behrâm b. Hürmüz, Behrâm b. Behrâm, Behrâm b. Behrâm b. Behrâm, Nersi b. Behrâm, Hürmüz b. Nersi, Şapur zü’l-Ektaf, Erdeşir, Şapur b. Şapur, Behrâm b. Şapur, Yezdicird b. Behrâm, Behrâm b. Yezdicird, Yezdicird b. Behrâm, Hürmüz b. Yezdicird, Firûz b. Yezdicird, Yelaş b. Firûz, Kubâd b. Firûz, Nûşirevânu’l-adil b. Kubâd, Hürmüz b. Anuşirvân, Behrâm-ı Çubine, Hüsrev-i Perviz b. Hürmüz, Şirûye b. Husrev, Erdeşir b. Şirûye, Şehr-i İrad, Turanduht, Azermduht, Kisrâ Mehricis, Firûz Mihrân, Ferrûhzâd, Yezdicird b. Şehriyâr.

Nevâyî, eserde adları geçen kişileri anlattıktan sonra her biri için bir dörtlük ya da beyit yazmıştır. Bundan dolayı eser, mensur-manzum karışık bir nitelik taşır. Eserin dili, ağır ve ağdalı değildir. Hatta eserde Nevâyî’nin bazı eserlerine göre daha yalın ve anlaşılır bir dil kullanılmıştır. Eserin Süleymaniye ve Topkapı Kütüphanelerindeki Nevâyî’nin bütün eserlerini içeren külliyatlarda ve Paris Bibliothèque Nationale'deki külliyat içinde nüshaları bulunmaktadır.

Yazarın biyografisi için bk. "Alî Şîr Nevâî". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/ali-sir-nevai