Osmân Bey-zâde Fethî Mehmed Alî Efendi'nin Hz. Alî'nin sözleri arasından seçilmiş kırk bir vecizenin nesirle Türkçeye tercümesinden ve yarısının kısaca şerhinden ibaret  olan eseri. Mehmed Ali Fethî (1219-1274/1804-1857), eserin başında anlattığına göre, Hz. Ali’nin emir ve hutbelerinde yer alan hikmetli sözlerden binini tespit etmiş; sonra bu vecizelerden kırk birini seçerek din kardeşlerine makbul bir hediyesi olmak üzere kısaca açıklamış ve çevirmiştir. Böylece meydana gelen kitapçık, 1276/1859 yılında, mütercimin vefatından iki sene sonra bastırılmış; Reşehât-ı Aynü’l-Hayât adlı tasavvufi, biyografik eser tercümesinin kenarında da yayımlanmıştır (Ali Safî 1291/1874: 518-525). Ali Fethî Efendi, Hz. Ali’yi “müminlerin reisi, eski zaman ve sonraki vakitlerde gelen evliyanın önde bulunanı, Hak yolunda giden dört halifenin sonuncusu, peygamberlerin iftihar vesilesi olan Hz. Muhammed’in amcası oğlu” manasındaki sıfatlarla överek tanıtmıştır. Mütercimin çevirdiği vecizelerin birkaçı (meselâ 8, 15, 31), bazı hadis kitaplarında Hz. Peygamber’in hadisi olarak rivayet edilen sözlerden, bir kısmı (3, 15, 20, 25, 28, 39) Hz. Ali’nin Câhız (ö. 255/869) tarafından seçilmiş Mie Kelime’sinde, bir kısmı Nesrü’l-Leâlî adıyla tanınmış derlemede (2, 7, 11, 14, 24, 26, 27, 30, 34, 35, 38, 41), yarısından fazlası ise Nehcü’l-Belâga’da mevcut sözlerdendir. Vecizelerin sıralanışında elifba sırası gözetilmemiş; önce bilgi, sonra bu ilmin gerektirdiği iyi fiiller ve güzel ahlâkla ilgili sözlere yer verilmiştir: Kitapçığın baş tarafında Hz. Ali’nin okumayı, düşünmeyi, bilgi almayı teşvik eden, ilmin ve âlimlerin değerini belirten bazı vecizeleri çevrilmiş; bunları müteakiben konuşma adabına dair öğütleri, sonunda ise kanaat, Allah’ın takdirine razı olmak, dostluk gibi hususlar hakkındaki birtakım özdeyişleri nakledilmiştir. Mütercim, vecizeleri çok kere kelimesi kelimesine değil, açıklamalı denebilecek biçimde çevirmiş; gerek duyduğunda onların yarısına yakın bir kısmını kısaca şerh (izah) etmiştir. Yazarın bazı sözlerin tercüme ve şerhinde sec’i, yani ibare sonlarının kafiye gibi birbirine uygunluğunu tercih ettiği, birkaç vecizenin izahı esnasında ayet ve hadisleri andığı da görülür. Örnek vermek gerekirse, mütercim, “Cehalet gibi fakirlik olmaz” manasına gelen “Lâ fakra ke’l-cehli” sözünü, “Cehl ü nâ-dânî gibi mezellet ü meskenet ve fakr ü zillet yokdur.” şeklinde, “Âlim, kendi değerini bilen kişidir.” demek olan “el-Âlimü men arefa kadrehu” cümlesini ise “Âlim-i kâmil, ancak kendü kadrini bilen ârif-i vâsıldır.” biçiminde tercüme etmiştir. Ali Fethî Efendi, “Lâ tuhaddisü külle mâ semi‘tehü” (Her işittiğin sözü söyleme!) cümlesini çevirdikten sonra açıklamayı da lüzumlu görmüştür: “Her işitdiğin şeyi havâdis edip söyleme. Ya‘nî her kulağına giren ağzından çıkmasın. Zîrâ kulak iki olduğu cihetle mesmûâtı dâ’imâ iki sınıf olur ki, biri sahîh ve savâb ise, diğeri lâbüdd kizb ü hatâdır. Lisân ise birdir. Be-heme-hâl mazhar-ı savâb olması lâzımdır. Her mesmûâtı söylemek, sahîhe kizb ve savâba hatâ mezc eylemekdir. Anun-çün ‘Her işitdiğini tekellüm eylemek, yalancılıkda kişiye kâfîdir’ diye hadîs-i şerîfde vârid olmuşdur.” M. Ali Fethî’nin bu kitapçığı günümüz Türkçesine ve Latin harflerine aktarılarak yayınlanmıştır. (Ceyhan 2011: 11-42).

Mehmed Ali Fethî’nin biyografisi için bk. "Fethî/Alî, Osmân Bey-zâde Fethî Mehmed Alî Efendi". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/fethi-ali-osman-beyzade-fethi-mehmed