Müstecâbî-zâde Mehmed tarafından 1311/1893’te neşredilen eser. Terâne olarak isimlendirilen eser, şairin gençlik dönemi şiirlerini ihtiva eden manzum ve mensur parçalardan müteşekkildir. Eser; basılmadan önce Nilüfer, Mektep ve Hazine-i Fünun gibi dergilerde yayımlanmış 25 manzumeden oluşur. Genellikle gazel, kaside, kıt’a, rubailere yer verilmiştir. Bu manzumeler “Bir Hatıra, Kıt'alar, Bir Manzume, Gazeller, Nihâl-i Semen, Naat, İstirhâm” vb. başlıklar altında sunulmuştur. Şiirlerde aşk, tabiat ve dinî temaların (Peygamber sevgisi) kullanıldığı görülür. Eserde noktalama işaretlerine de yer verilmiştir.

Eserin ismi, edebî ve müzik terimi olması bakımından içeriğine dair ipuçları verir. Şiirde armoni ve ses unsurları ile ahenk sağlamıştır. Zira Müstecâbî-zâde, divan şiirine olan yatkınlığı, şiirlerde mazmunlar olarak kendini göstermiştir. Divan edebiyatındaki âşık-sevgili tasavvuru; sevgili karşısında ağlayan âşık ve hüzün şiirlerdeki ana tema olarak sunulmuştur.

Eserin 1311/1894 yılında İstanbul’da ikinci baskısı, Matbaa-i Safâ ve Enver’de 35 sayfa olarak basılmış; Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Araştırmaları Merkezi e-Kaynaklarında pdf olarak da kayıtlıdır.

Şairin biyografisi için bk. “Müstecâbî-zâde Mehmed İsmet Bey”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/ismet-mustecabizade-mehmed-ismet