Fâtiha Sûresi'nin tasavvufî tefsîridir. Abdülmecîd Sivâsî, Sultan III. Mehmed (ö. 1012/1603)’e medhiye ve duâ ile başladığı bu eserin te’lif sebebini şöyle açıklamaktadır: “Bir gün ihvân-ı dînden birisi sûre-i Fâtiha’nın tefsîrini mülhasan beyân ve “Enamte aleyhim” den murâd kimdir? Yâni mün’amün aleyh olup, gadabu'llâhdan ve gümrâhlıktan kurtulan kimlerdir? ayan eylen’ diye tazarru’ etmegin ‘isteyeni geri çevirmek mürüvvet değildir.’ mazmûnunca kaderu’l-kudre derc-i vücûdumuzda bulduğumuzu silk-i zuhûra nazmettik.” ( Mihrişah Sultan 300/2, vr. 3b-4a) Bu ifadelerden de anlaşılacağı üzere Sivâsî, eseri Fâtiha Sûresi 6. âyetinde belirtilen “nimet verilen kimseler”in vasıflarını açıklamak amacıyla hazırlamıştır. Dolayısıyla eserin daha çok bu âyetin tasavvufî açıdan tefsirine yönelik olduğunu söyleyebiliriz.

Sivâsi "Mukaddime"den sonra “Besmele”nin “Fâtihâ”dan bir cüz olup olmadığına dair kurra ve fukahânın görüşlerine yer vermiş, Allah lafzıyla ilgili açıklamalarda bulunduktan sonra da Fâtiha Sûresi'ndeki âyetlerin tercümeleri vermiş ve kısaca tefsir etmiştir. Ayetleri tefsir ederken kelimelerin lügat ve ıstılah manalarını vermiş, terkip ve cümlelerin irabî tahlillerini de yapmıştır. Ayetlerin tercüme ve şerhinden sonra Fâtiha Sûresi’nin Kur’ân’ın bütün sırlarını câmi’ olduğunu ve kulların bu sırları bilmekle Hakk’a yakın olacaklarını, kazandıkları bu nûrun ilhâmıyla hakkı bâtıldan ayırt edebileceklerini ve duâlarının da makbûl olacağını ifade etmiştir. Daha sonra ni’meti hak etmenin ve Allah’ın gazabından kurtulmanın, şerîate tâbi olup kâmil bir şeyhin terbiyesinde Allah’a sülûkla mümkün olacağını belirtmiş, bu kimselerin hâlleri ve sülûkun keyfiyyetini âyet ve hadîslere istinâden değerlendirmiştir.

Eser şu fasıllardan oluşmaktadır: Sûfîler, (vr.8b); Melâmîyye (vr.13b); Zühhâd (vr.17a); Mutasavvıfa-i mubtıla (vr.18b); Nübüvvet ve Velâyet (vr.23b); Şu ‘ab-ı imân (vr.26a); Îmân-ı müncî (vr.38b); Kemâl-i îmân (vr.41a); Tabakât-ı ricâl (vr.43b).

Sivâsî bu konuları işlerken tefsîr, hadîs, kelam, fıkıh ve tasavvufla ilgili kaynaklardan yararlanmış, özellikle Şeyh-i Ekber olarak zikrettiği İbnü’l-Arabî’den sıkça nakiller yapmıştır. Yine Mevlânâ (ö. 672/1273), Abdurrahman-ı Câmî (ö. 898/1492), İbnü’l-Fârız (ö. 632/1235), Hâfız-ı Şîrâzî (ö. 769/1389/90), Yûnus Emre (ö. 720/1320 [?]) ve kendine ait şiirler ile açıklamalarını pekiştirmeye çalışmıştır.

Eserin Süleymaniye Kütüphanesi, Mihrişah Sultan 300/2; Şehid Ali Paşa 1367/1, Hüsrev Paşa 121/2, Reşid Ali Paşa 394/1, H. Şemsi Güneren 34/6 numaralı beş nüshası tespit edilmiştir. Eserle ilgili olarak Mustafa Kılıç yüksek lisans tezi yapmıştır (2005).

Yazarın biyografisi için bk. “Şeyhî, Abdülmecîd Sivâsî”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/seyhi-abdulmecid-sivasi