Tārā-Ekaviṃśatistotra, Tibet’de en çok bilinen ve yirmi bir Tārā övgüsü içeren dualardan biri (Buswell, 2014: 885).

Kelime anlamıyla Tārā, koruyucu vasfıyla bilinen ve metinlerde “Buddha” ya da bir “Bodhisattva” olarak karşılaşılan tamamen uyanmış kişidir. Tārā-Ekaviṃśatistotra ise (bu kutsal kişiye yazılmış), Tārā’nın 21 farklı hâlini, fiziksel özelliklerini, duruşunu ve diğer niteliklerini anlatan şiirsel tasvirleridir (2021: Toh 438).

Tibet Budizm geleneğinin en önemli övgü metinlerinden olan bu parçalar, Zieme’ye göre Uygurcada oldukça geç dönemlerde tanınmış ve düzenlenmiştir. Eser hakkında ilk bilgi, Pekin’de bulunan baskıların Geng Shimin tarafından yayımlanmasıyla gerçekleşmiş ve ardından Berlin parçalarının bir kısmı da bu yolla tespit edilebilmiştir (Zieme 1991: 47). Geng Shimin'in çalışması ve 1976 yılında Walther Heissig tarafından yayımlanan Tārā-Ekaviṃśatistotra’nın Moğolca bir versiyonuna dayanılarak Turfansammlung’daki diğer iki fragman tanımlanabilmiştir. Elde bulunan fragmanların kenar kısımları oldukça yoğun yıpranmalara maruz kaldığı, bilhassa metinlerin ilk satırlarında ve son bölümlerinde yırtılma ve yıpranmaların yoğunlaştığı belirtilmiştir (Yakup, Knüppel 2007: 278). Fragmanlardan biri TI (U 4010) Tārā-Ekaviṃśatistotra’nın beşinci şiirine karşılık gelmektedir. İkinci fragman ise T II T 646 ve T I u (U 4235) Anzang’ın çevirdiği Moğolca versiyona dayanılarak Tathāgatha’yı öven beş dörtlükün ardından Tārā’nın ilk övgü şiirlerinin başladığı kısımdır (Elverskog, 2020: 158). Bu fragman 9 satırlık, 11 cm satır aralığı ile bej kağıda yazılmış alt ve üst kısımlarında siyah kenar çizgileri bulunan ve A ve B bölümlerinden oluşan bir yazmadır. A parçası, Amogha-siddhi ve Vajrasattva'yı öven 5 Tathāgata'nın övgüsünün 5. kıtasına karşılık gelir; B parçası Ekaviṃśati-stotra'nın başlangıcını oluşturmaktadır (Yakup, Knüppel 2007: 278).

Tibetçe adıyla "Bcom-ldan Cdas-ma sgrol-rna yang-dag-par rdzogs-pa'i sangs-rgyas bstod-pa gsungs-pa" ve "Sgrol-ma-la phyag-' tshal nyi-shu-rtsa gciggis bstod-pa phan-yon dang bcas-pa" olarak iki şekilde başlıklandırılan eserin, (Yakup-Knüppel, 2007: 26) Eski Uygurca versiyonu konu itibariyle metnin orijinaline doğrudan bağlıdır. Tanrıça Tārā’nın ezbere okuyanlar tarafından hayalî olarak canlandırılmasının istendiği vasıflarının sıralanışı ve bunlara saygı isteği, manzum metnin en temel konusunu oluşturmaktadır (Ölmez Uzunkaya 2017: 78-79).