Şemseddîn Sivasî'nin Süleymâniyye'sinin Ahmed Sûzî tarafından tamamlanmış hâli. Süleymân-nâme, 533 beyitten meydana gelmektedir. Ahmed Sûzî, Sivas’ta bulunan Şemseddin Sivasî dergâhına postnişin olduğunda dergâhta bulunan ve büyük bir kısmı Şemseddin Sivasî’ye ait olan kitapların çoğunun fareler tarafından yenilmiş olduğunu görmüş, kalan kitapları muhafaza altına almıştır. Bu kitaplar arasında Şemseddin Sivâsî’nin Süleymân-nâme isimli kitabı da bulunmaktadır ve son tarafı telef olmuş vaziyettedir. Süleymân-nâme’yi her okuduğunda dinleyenlerin hikâyenin devamını merak etmesi üzerine bu eseri kaleme almaya karar verdiğini söyleyen Sûzî, kitabı ancak 1230/1815’te yazabildiğini ifade etmektedir.

Sûzî’nin Süleymânn-âme’sinden anlaşıldığına göre tekkedeki kitaplar arasında bulunan Şemseddin Sivâsî’nin Süleymâniyye’si Belkıs’ın elçilerinin Hz. Süleymân’a gelmeleri konusuna kadar gelmiş, bundan sonraki kısım ise fareler tarafından telef edilmiştir. Bu nedenle Ahmed Sûzî, eserine buradan başlamaktadır. Bu kısım Şemseddin Sivâsî’nin Süleymâniyye’sinin 1259. beytine tesadüf etmektedir. Ahmed Sûzî, 46. beyitten önce “Bu mahalden aşağı azîzün nutkı olan zâyi olmuşdur. Bundan aşağısı bizim kelâmımızdır ma'lûm oluna” ifadelerini kullanmasına rağmen, iki eserin bundan sonraki kısmını karşılaştırdığımızda Sûzî’nin mesnevîsindeki 47-100. beyitler ile Şemseddin Sivasî’nin eserindeki 1259-1314. beyitler arada bazı beyitler veya bazı mısralar hariç tutulduğunda, özellikle ikinci mısralar aynıdır. Örneğin Sûzî’nin 50. beyti "Didi bâd-ı tayyibât turmaz eser / Kalmamış bizümkide bûdan eser" şeklinde iken, Şemseddin Sivasî’de bu beyit (1262) şu şekildedir: "Didi çün bâdı bu şâhun misk eser / Kalmamış bizümkide bûdan eser" . Örnekten de anlaşılacağı gibi her iki eserde mevcut olan beyitlerden 50 kadarında ya bir mısra yahut beytin tamamının aynı ifadelerden oluştuğu görülmektedir. Bundan sonraki kısımlar ise her iki eserde tamamen farklıdır. Ahmed Sûzî, mesnevisinde Hz. Süleyman’ın peygamberliğinin Belkıs tarafından nasıl kabul edildiğini ve yaşanan hadiseleri daha sonra ise Belkıs’ın doğumu ile ilgili bilgileri anlatır. Hz. Süleymân ile Belkıs’ın durumlarını Allah’ın anlattığını hatırlatan Sûzî, bu olayın zahiren temsil ve ibret olduğunu, bâtınında ise gizli haberler bulunduğunu ifade eder. Bunların tamamının nefs ve ruha hitap olduğunu söyleyen şair, Hz. Süleymân’ın ruh olduğunu, Belkıs’ın ise nefs olup imanı bulması gerektiğini vurgular. Süleymân kıssası etrafında nefs ve ruh ile ilgili bilgiler veren Ahmed Sûzî, son 59 beyitte Allah’a tazarru ve niyazda bulunarak mesnevîsini bitirir.

Eser Süleymâniye Kütüphanesi, H. Şemsi, F. Güneren Bölümü Nu. 25’te kayıtlıdır. 86-114 sayfaları arasında bulunan bu eser Ahmed Sûzî’nin matbu Divanı'ı (192 sayfa), Kasîde-i Bürde Tercümesi (vr. 1b-13b), Vasiyetnâme'si (1-20), Şemseddin Sivâsî’nin Süleymâniyye (1-85) isimli (bu nüshada Süleymân-nâme ismi kullanılmaktadır) mesnevisinin bir araya getirildiği bir mecmua içerisindedir.  

Şairin biyografisi için bk. “Sûzi.” Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/suzi