Eserden Örnekler

Ez zülf-i dıraze to kemendi fekonim

Ber gerden-i ömr-i refte tâ bâz âyed

Tarzındaki lakırdıları beğenemem. Hayalince ma’şûkanın kim bilir kaç kulaç uzun olan zülfünden kemend yaparak geçmiş ömrün boynuna atmak geri çevirmek içün var kuvveti bâzûya virerek çekmek zahmeti ihtiyar iden şair-i sâl-hurdeye acırım. Ama duramam bir aralık da gülerim:

Seni at üzre görünce delirdi uşşâkın

Kemend-i zülfini at bağla şunları

Beyti de hayli gülünçdür. (Mes’ud Harâbâtî ve Şeyh Vasfi 1302: 26).

“Mükâtebe veya muhâvere tarzında yazılmış olan eserler daha ziyâde lezzetle okunur. Bunun sebebi ise meydandadır. İki adamın yek-dîğere yazdıkları mektûblardan veya söyledikleri sözlerden birini okuyan zât buna karşı mucîb tarafından ne denildiğini anlamaya bi’t-tab’ müteşevvik olur. Bu teşevvuk gençlerde, husûsiyle “çocuk” tabîr ettiğimiz mini mini insanlarda daha ziyâde bulunur. İşte buna mebnîdir ki üdebâ-yı garbdan bir haylisi çocukların gençlerin teshîl-i istifâdeleri noktasını nazar-ı dikkate alarak mükâtebe ve muhâvere tarzında birçok eserler meydâna koymuşlardı.” (Mes’ud Harâbâtî ve Şeyh Vasfi 1302: 107).