Somuncu Baba'ya nispet edilen meşhur 2 Türkçe şiir. Bu şiirlerin ona aidiyetini gösteren orijinal yazmaları bulunmamaktadır. Şu an için her iki şiirin Somuncu Baba’ya aidiyetini gösteren herhangi bir yazma ile karşılaşılmasa da “Şiirlerine eski yazma kitaplarda rastlanmaktadır.” ifadelerine Vasfi Mahir Kocatürk’ün Tekke Şiiri Antolojisi adlı eserinde rastlanmaktadır (Kocatürk 1968: 84-86). Kocatürk şiirleri hangi eski yazma kitaplarda gördüğü ile ilgili bilgi vermemiştir. Ahmet Necdet de Tekke Şiiri; Dinî ve Tasavvufî Şiirler Antolojisi adlı eserinde bu iki şiiri Somuncu Baba’ya ait olarak göstermiştir (Necdet 1997: 170-172).

“Biz ol uşşâk-ı ser-bâzuz” mısraı ile başlayan şiirin Akşemseddîn’e, Akbıyık Sultan’a yahut Şemseddîn Sivâsî’ye de nispet edildiği söylenmekte; şiirin Akşemseddîn’e aidiyetini gösteren iki mecmûa ile Sivâsî’ye aidiyetini gösteren divân ve Sivâsî’nin bazı yazma eserleri de buna delil olarak sunulmaktadır (Tatcı 2022: 515). Şiirin eski yazmalarda karşılaşılan bu formunda kafiyesi “âr” ile yapılmış tam kafiye olup şiirdeki mahlas da Şemsî’dir.

“Biz ol uşşâk-ı ser-bâzuz” şiirinin Somuncu Baba’ya atfedilen formunda ise mahlas, Hamîd’dir ve mahlasının geçtiği dörtlükteki kafiye ise “âl” ile yapılmıştır. Bu sebeple şiirin Şemsî (Şemseddîn Sivâsî) ve Hamîd (Somuncu Baba) mahlaslı, sırasıyla “âr” ve “âl” ile tam kafiye yapılmış iki ayrı formu olabileceği yorumu da yapılabilir. Ancak şiirin Somuncu Baba’ya atfedilen formunda mahlasın bulunduğu dörtlükte kafiye “âl” ile yapılmış olsa da Sivâsî Divânı’nda bulunan ve “âr” ile yapılmış bazı dörtlükler, Somuncu Baba’ya atfedilen formda da yer almaktadır. Bu durum iki formun birbiri ile karıştırıldığı ve Somuncu Baba’ya mâl edildiği şekliyle yorumlanabileceği gibi, şairin sanat kaygısı gütmeden hem “âr” hem de “âl” ile kafiye yaparak şiirini söylediği şekliyle de yorumlanabilir.

“Senden dolu iki cihân” mısraı ile başlayan şiirin Somuncu Baba’ya yahut başka birine aidiyetini gösteren herhangi bir yazmasıyla karşılaşılmamıştır. Bu şiirdeki mahlas ise Hamîdî’dir. Mahlasın Hamîdî olması da bu şiirin Somuncu Baba’ya değil de “Hamîd” isimli bir şeyhe, lidere vs. nisbet edilen bir şaire ait olabileceği hatta belki de bu şairin Somuncu Baba Hamîdüddîn-i Aksarâyî’nin müridi yahut torunu olabileceği şekliyle de yorumlanabilmektedir.

Şiirin orijinal yazması görülemediği için “Hamîdî” mahlasının hangi mânâda kullandığını bilinemez. Ancak şiirin Somuncu Baba’ya ait olduğunun kabul edilmesi sebebi ile bu iddiaya iki görüş belirtilebilir:

Birincisi, “Hamîd” ile kast edilen, hamd edilmeye, sena edilmeye layık olan Allah ise eğer Somuncu Baba Allah’ın “el-Hamîd” esmasını vurgulamak istemiş, kendisini “el-Hamîd’in kulu” olarak betimlemek için de Hamîdî mahlasını kullanmış olabilir.

İkincisi, Somuncu Baba “Hamîd” ile kendi adını da kast etmiş olabilir. Mutasavvıf-şairlerin kimi zaman edebî kaygı gütmeden şiir yazdıkları için şiirde hece veznine ve kafiyeye uymayı yeterli görüp vezne yahut kafiyeye uydurmak için kelimelerin sonuna (â), (î) gibi sesli harfler getirdikleri de görülmüştür. Somuncu Baba’ya atfedilen “Biz ol uşşâk-ı ser-bâzuz” şiirinde de esasında bu görülmektedir. Şiirde “Hamîd” mahlası “Bırak ey Hamîdâ varı” mısraında olduğu gibi kullanılmıştır.

Şairin biyografisi için bk. "Somuncu Baba". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/somuncu-baba