Fahrî’nin kaynaklarda hayatı hakkında bilgiye ulaşılamayan Nesîb mahlaslı dervişinin manzumesini şerhidir. Nesîb’in Elif-nâme’si kıt’a nazım şekli ile mefâîlün/mefâîlün/mefâîlün/mefâîlün vezninde 12 beyit olarak kaleme alınmıştır. Her harfe tasavvufi bir anlam yüklenen manzumede harfler mısra başlarına değil mısra içlerine yerleştirilmişlerdir (Aslan 2008: 161). Fahrî, Nesîb’in Elif-nâme’sinin ilk beytini tanzir etmiş ve tamamını mensur olarak şerh etmiştir. Şerh-i Elif-nâme, Atatürk Üniversitesi Dil Tarih ve Coğrafya Fakültesi Kütüphanesi’nde İ. Saib no. 636/1’de olup yazmanın 1b-18a yaprakları arasında yer almaktadır.

Fahrî’nin şerhinde Celvetîlik’i öne çıkardığı ve buna bağlı olarak subjektif yorumlarda bulunduğu görülür. Eserin çevriyazılı metnini yayımlayan Üzeyir Aslan eserde yer alan harflerin tasavvufî manalarını ve metinde öne çıkan diğer tasavvufi kavramları listelemiştir. Fahrî’nin şerhine göre Nesîb’in Elif-nâme’sinde yer alan harflerin tasavvufi anlamları şöyledir:

Elif: sûret-i mürşid-i kâmil, bâ: süveydâ-yı kalb, tâ: makâm-ı telvîn, sâ: mertebe-i seyr-i ani’llâh, cim: tarîkat-ı Celvetiyye, hâ: hayât-ı câvidân, hı: hayâl-i hâm, dâl: devâm-ı zikr, râ: reyyân olma, zâ: zühd, sin: sülûk, şin: şeyh, sâd: vesîle-i mahabbet-i ilâhiyye, dâd: zû-i şems-i zât-ı ilâhiyye, tı (hâ ile birlikte): âdem-i ma’nî, zı: âlem-i sıfât, ayın: ayn-ı evvel ve ayn-ı sânî, gayın: âlem-i sıfât, fâ: fenâ-i mahz, kâf: Kaf dağı, kef: kemâl-i ma’rifet, lâm: ledünnî lezzet, mîm: mürşid-i kâmil, nûn: ilm-i irfân, vâv: evlâd-ı ma’nevî, hâ: hüviyyet-i zâtiyye, lâ: kelîme-i tevhîd ve yâ: sevâdü’l-vechi fi’d-dâreyn makâmı demek olur (Aslan 2008: 162).

Şairin biyografisi ve eserlerinden örnekler için bk. “Fahrî, Ahmed”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/fahri-ahmed