Şem'î'nin, Hâfız-ı Şîrâzî'nin (ö. 792/1390 [?]) Dîvân’ına yazdığı Türkçe şerh. 981/1574 yılında tamamlanan eser, Anadolu sahasında Sürûrî’den (ö.1562) Hâfız Dîvân’ı üzerine yazılmış ikinci Türkçe şerhtir. Eserine Farsça bir mukaddime ile başlayan Şem’î, eserini devrin ileri gelenlerinden Ferîdûn lakaplı Ahmed adında bir kişinin ısrarı üzerine kaleme aldığını belirtmiştir (Şem’î: 1b-2a). 

Diğer şerhlerinde olduğu gibi burada da beyitleri mısralar halinde ele alıp tercüme etmiş, ardından şerhe geçmiştir. Bazı beyitleri de sadece tercüme etmekle yetinmiştir. Şerhe geçiş yapmak için “ya’nî, zirâ, pes, lâ-cerem, murâd, hâsıl-ı ma‘nâ budur ki, ma‘lûm olur ki vb.” gibi bazı ifadeleri kullanmış, dönemin şerh anlayışına uygun olarak âyet, hadis ve şiirlerden yararlanmıştır. Kelime tahlilleri ve gramerle ilgili bazı bilgileri sayfa kenarına yazmıştır (Naser: 63-92).

Şem’î, selefi Sürûrî gibi Hâfız’ın şiirlerini tasavvufî bir bakışla ele almıştır. Ancak bu yaklaşımı, Şem’î’den sonra Hâfız Dîvân’ını şerh eden Sûdî-i Bosnevî (ö.1596) tarafından tenkit edilmiştir. Ona göre Şem’î’nin Sürûrî’yi örnek alması, Sürûrî’nin düştüğü hataları tekrar etmesine sebep olmuştur (Kaya 2008: 48, 192). Dîvân’ı tercüme eden Abdulbaki Gölpınarlı ise Şem’î’nin Mesnevî şerhinde olduğu gibi bu şerhte de birçok yanlışlar yaptığını, Hâfız'ın birçok mazmununu anlayamadığını ve tasavvufi anlamlar bulmak için yorulup durduğunu söyler (Gölpınarlı 1992: XXVI).

Yirmiden fazla nüshası bulunan eser üzerine bir doktora (Soleimanzadeshekarab 2019) bir de yüksek lisans çalışma yapılmıştır (Şahin 2015).