Dünbülî’nin âşıkane eseri. Eserde Selîm ve Silmî’nin aşkı anlatılmıştır. Nizâmî-i Gencevî’nin Leylâ vü Mecnûn eseri örnek alınarak yazılan bu eserde yaklaşık 800 beyit bulunmaktadır. Eser hezec-i müseddes-i ahreb-i makbuz-i mahzûf veya maksûr bahrinin mef‘ûlü mefâilün feûlün vezniyle yazılmıştır. Müellif Hâkânî-i Şîrvânî, Mektebî-i Şîrâzî ve Nizâmî-i Gencevî’nin bu vezni tercih etmesinden dolayı eserini bu bedîî vezin ile kaleme aldığını ifade etmiştir. Bu âşıkane eserde Nizâmî’nin Leylâ vü Mecnûn eseri gibi ilk önce Alla'a övgüler yapılmış, daha sonra Peygamber methedilmiş ve ardından O’nun miraca çıkışına değinilmiştir. Müellif Hz. Ali’yi methettikten sonra eserin yazılış sebebini beyan etmiştir. Eserin yazılış sebebinde müellif sıkıntı ve keder köşesinde oturduğunu, alçak dünyanın geçici olduğunu, bütün taleplerden vazgeçtiğini, ömrü boyunca iyi ve kötü her şeyi gördüğünü, kimsesiz kaldığını, cefa çektiğini, üzülmemek için en iyisinin şiirle meşgul olmak olduğunu ifade etmiş, daha sonra aşk ve aşıklığın sembolü olan mesneviye giriş yapmıştır. Eserin sonunda Dünbülî, Nâz u Niyâz mesnevisini bitirdikten sonra bu mesnevisini yazmaya başladığını ve bu esere kim kulak verirse artık diğer nazımlara kulak vermeyeceğini ifade etmiştir.

Şairin biyografisi için bk. “Meftûn, Abdürrezzâk Dünbülî”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/meftun-abdurrezzak-dunbuli