Cevrî’nin, Şükrî-i Bitlisî'nin (ö. ?/?) 930/1523-1524 yılında kaleme aldığı Selîm-nâme adlı eserinin yeniden yazımı. Cevrî, eseri 1037/1627-28'de Ruznameci İbrâhîm Efendi(ö. ?/?)’nin kethüdası Alî Bey(ö. ?/?)’in isteği üzerine yeniden yazar, ihya eder. Eser "fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilün" veznindedir. 112 beyitten oluşan bir mukaddime ve konunun anlatıldığı 4264 beyitle birlikte toplam 4376 beyit olan eser Şükrî’nin Selîm-nâmesi’nden yaklaşık 1500 beyit eksiktir.

Mukaddime tevhit ve naat bölümleri ile başlar, ardından “Der-bisât-ı mukaddime-i sebeb-i tashîh-i Selîmî-nâme” (76 beyit) başlığıyla eserin yeniden ele alınmasının nedenleri anlatılır. İlk olarak Ruznameci İbrahim Efendi ve eserin yenilenmesini isteyen Ali Bey övüldükten sonra, Ali Bey elindeki kitabın Şükrî’nin olduğunu, sözlerinin doğru ama nazmının zevk vermediğini söyler ve Cevrî’yi şiir üstadı olarak över. Ardından bu önemli eserdeki vezin, dil ve ifade sorunlarının halledilmesini ister. Cevrî de kadim Türkçeyle yazılmış ve beyitleri çoğunlukla aksayan bu eserin konusunun gayet iyi işlendiğini teslim edip Şükrî’yi över ve içeriğine dokunmayarak sadece eskiyen kelime ve ibareleri değiştireceğini, noksan ve hatalı beyitlerini düzelteceğini söyler (Atik 2012: 28). Ama yine de asıl sorumluluğun sahib-i telif olan Şükrî’ye ait olduğunu, kendinin sadece sahib-i tertib yani metne şekil veren, düzene koyan kişi olduğunu ifade eder (Atik 2012: 29). Sonunda da tarihin şiirle daha akılda kaldığını, Şeh-nâme gibi muteber bu eseri ihya edene dua etmelerini, eserin kıyamete kadar baki kalacağını söyler ve ihya/yeniden yazım tarihini sanatlı şekilde vererek mukaddimeyi bitirir. Ardından,  tevhid, münacat, naat, padişahın methi ve sebeb-i telif bölümünden sonra ana konuya geçilir.

Eser, Yavuz Sultan Selim’in ölümü, dua bölümü ve 4264. beyitte telif tarihi 930/1523-24’ü verilerek sona erer. Sonda Şükrî’nin Selîm-nâme’sinde bulunan Yavuz Sultan Selim için mersiye, Sultan Süleyman’ın tahta geçişi, hâtime ve Şükrî’nin kendini anlattığı 178 beyit yoktur (Atik 2012: 30-31). Cevrî’nin genel olarak eserde yaptığı değişiklikler şöyle özetlenebilir: Bazı bölümlerde Şükrî’nin metinden tamamen ayrılır, birçok beyti kendi üslubuna göre söyler veya Şükrî’nin ilk mısraını alsa da ikinci mısraı genellikle değiştirir ya da arka arkaya benzer kafiyeler kullanılmış beyitleri kafiye kelimesini değiştirerek kullanır (Atik 2012: 31). Özellikle Yavuz Sultan Selim’in ölümünün anlatıldığı 64 beyitlik bölümde Şükrî’yle sadece 4 beytin bir mısraı ve 6 beyit ortaktır ve bölüm başlıkları karşılaştırıldığında Cevrî’nin neredeyse bütün bölüm başlıklarını değiştirdiği, bazı yerlerde iki bölümü birleştirdiği, nadir de olsa Şükrî’nin bölüm başlığı koymadığı yerlerde başlık kullandığı görülür (Atik 2012: 31). Cevrî, esere sadece dil-üslûp açısından müdahale etmez, bunun yanında anlatıya bazı öğeler de ekler. Selim’in sefer için yola çıktığında Konya’ya gitmesi ve orada Mevlânâ’nın türbesini ziyaret ederek oradaki dervişlere ikramda bulunup yüz bin akçe vermesi, şahın bismillah ile ata binmesi; mektubun kırmızı mumla mühürlenerek gönderilmesi ve buna benzer diğer ayrıntılar Cevrî’nin metni sadece biçimsel açıdan değil (Atik 2012: 34) içerik olarak da değiştirdiğine örnek olarak verilebilir. Şükrî’nin amacı olayları en doğru ve ayrıntılı şekilde anlatmakken Cevrî, bazı olayları yeniden yorumlar, daha sanatsal ifade eder. Bu değişiklikler Şükrî’nin eserini tamamen ortadan kaldırmak değil, ona başka/yeni bir elbise giydirmek için yapılan müdahalelerdir (Atik 2012: 34). Selîm-nâme 17. yüzyılın okuyucusunun anlayabileceği ve zevk alabileceği şekilde yeniden yazılmıştır.

Şairin biyografisi için bk. “Cevrî, İbrahim Çelebi”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/cevri-ibrahim-celebi