Mesîhî'nin Edirne şehrinin güzelliklerini ve güzellerini anlatmak üzere kaleme aldığı eser. Mesîhî Dîvânı içerisinde yer alan “Şehrengîz Der-Medh-i Cüvânân-ı Edirne” başlığını taşıyan Edirne Şehrengîzi, 178 beyitlik mesnevi kısmı ve "ihtimâm" başlığı altında yer alan beşer beyitlik iki gazelle birlikte toplam 188 beyitten müteşekkildir. Aruzun "mefâ'îlün mefâ'îlün fe'ûlün" kalıbıyla kaleme alınan metin, “münacat, gece ve gündüz tasviri, şehir tasviri, güzeller tasviri, tetimme” ve 2 gazellik “ihtimâm” bölümlerinden oluşmaktadır.

34 beyitlik münacat bölümünde bir kul olarak acizliğinden, güçsüzlüğünden, günahkârlığından, güzellere karşı zafiyetinden, nefsine düşkünlüğünden, Allah'a karşı vazifelerini yapamayışının verdiği huzursuzluktan dem vuran Mesîhî, sonraki 20 beyitte gece-gündüz tasvirine yer vermiştir. Şair, Edirne'yi tasvir ettiği 17 beyitlik bölümde ise padişahla birlikte Edirne’ye geldiğini söyledikten sonra ayrıntılara girmeden şehrin bağlarından, bahçelerinden, havasından, minarelerinden ve Tunca nehrinden bahsetmiş, sonra şehirdeki güzellerin tavsifine geçmiştir.

Edirne Şehrengîzi’nde toplam 47 güzelin tavsifi yapılmıştır. Bu güzellerden sonuncusu olan Hâcî Bayram dört; Seyyidoğlu Ca'fer, Ebrî, Tuzcuoğlu Mustafâ ve Sârbânoğlu Ni'met üç; diğer güzeller ise ise ikişer beyitle anlatılmıştır. Eserde tavsifi yapılan güzeller sırasıyla şunlardır: Na'lbend oğlu Ahmed, Mahmûd, Ferrâşoğlu Ya'kûb, İgneci Alî, Kız Alî, Sarrâfzâde, Seyyidoğlu Ca'fer, Yeşil Melek Neslî, Semercioğlu, Berber Sîm-Sâ'id, Hürmüz, Halîl, Hayder, Kuyruklu Yılduz, Hızr, Îsâ, Kazzâz Ebrî, Alemşâh, Yûsuf, Abacıoğlu Muhammed, Hâfız Mahmûd, İmâmoğlu Muhammed, Attâr Hasan, Keçeci Safer, Tuzcuoğlu Mustafâ, Kaysarlızâde Alî, Abdî, Vâlâcı Şâdîoğlu, Sârbânoğlu Ni'met, Sâzendezâde Ca'fer, Derzî Alî, Derzî Seydî, Kazzâz Lutfî, Takyacı Mustafâ, Takyacı Hasan, Hammâmcıoğlu Bahşî, Ser-mahfiloğlu Alî, Dilsüzoğlu, Hallâc Hüseyn, Şerbetçioğlu, Pîrî, Kaya Bâlî, Yağcıoğlu Memi Şâh, Serrâc Mîrzâ, Pîr Alî, Benli Alî, Hâcî Bayram.

Mesîhî, güzelleri anlattığı beyitlerin ilkinde onları adlarını ve mesleklerini belirterek tanıtmış; diğer beyitlerde ise şahısların isimleri ve mesleklerinden hareketle çeşitli anlam ilgileri kurarak tavsifleri tamamlamıştır. Tavsifi yapılan güzellerin 12’si mesleğiyle, 16’sı baba adı/lakabı/mesleğiyle, 10’u sadece ismiyle, 9’u ise lakabıyla zikredilmiştir. Esnaftan  bu şahısların icra ettikleri meslekler iğnecilik, attarlık, keçecilik, terzilik, kazzazlık, takyacılık, hallaçlık ve sarraçlıktır. Baba meslekleri olarak da sarraflık, sazendelik, nalbantlık, ferraşlık, yağcılık, semercilik, abacılık, imamlık, tuzculuk, valacılık, sarbanlık, hamamcılık ve sermahfillik geçmektedir.

Edirne Şehrengîzi, hem şehrengiz türünün ilk örneği olması hem de sahip olduğu şekil ve muhteva özellikleri itibarıyla bu türün karakteristik özelliklerinin ortaya konulduğu ilk eser olması bakımından önem arz etmektedir. Mesîhî’nin Edirne ve Edirne’nin esnaf güzellerine karşı hissettiği derin muhabbetin tezahürlerinin kendini hissettirdiği Edirne Şehrengîzi, samimi bir eda ve sade bir dille kaleme alınmıştır.

Yurtiçi ve yurtdışındaki birçok kütüphanede nüshaları mevcut olan Edirne Şehr-engîzi, Mesîhî Dîvânı içinde yayımlanmıştır (Mengi 2020: 91-111).

Şairin biyografisi için bk. “Mesîhî, Îsâ”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/mesihi-isa