Muhyî-i Gülşenî'nin dört halife, Hz. Hasan, Hz. Hüseyin ve Hz. Zeynelabidin’in menkıbelerini anlattığı manzum mesnevîsi. Eser, giriş, konunun işlendiği gelişme ve hatime (bitiş) bölümleriyle klasik mesnevî tarzına büyük oranda uyum gösterir. Giriş bölümünde tevhid, münacat, na’t, padişaha övgü, sebeb-i telif ve Peygamberimizin bazı mucizeleri anlatılır. Gelişme bölümü birbirinden farklı 24 hikâye ve hikâyelerin sonunda Muhyî’nin kendisi için yaptığı dua ile sonlanır. Hatime (bitiş) bölümünde ise eser sahibi, yaşadığı yer  ve dönem  hakkında  şair tarafından verilmiş önemli bilgilere ulaşılır. Bu bilgilerden yola çıkarak eserin Sultan III. Murad zamanında yazıldığı ve ona ithaf edildiği; karşılığında ise hayatının son zamanlarında içine düştüğü fakirliğe çözüm bulunmasını istediği anlaşılmaktadır.

1501 beyit, 62 yaprak, 13 satırdan oluşan eser  harekeli nesih ile kaleme alınmıştır. İçeriğinden dolayı dinî ve tasavvufî kavramlar çoktur. Buna bağlı olarak da Arapça kelimelerin oranı oldukça fazladır. Konya Mevlana Müzesinde tek nüsha olan eser Arap harfleriyle ve aruzun mefâîlun / mefâlun / feûlun  vezniyle yazılmıştır. Son hikâyenin anlatıldığı bölüm ise fe‘ ilâtün / mefâ‘ilün / fe‘ilün veznindedir.

Eser üzerine iki yüksek lisans (Ulusoy 2014, Kale 2016) ve bir doktora çalışması (Çelik 2014) yapılmıştır. 

Şairin biyografisi için bk. "Muhyî-i Gülşenî, Ekmekçi-zâde Şeyh Muhyiddin Muhammed Gülşenî Efendi". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/muhyii-gulseni-ekmekcizade-seyh