19. yüzyıl şairi Şarkîkarahisarlı Abdî’nin içki ve sâkî’yi konu alan eseri. Terkîb-bend nazım şekli ile yazılmış olan eser, aruzun "mefʻûlü mefâʻilü mefâʻîlü feʻûlün" kalıbıyla kaleme alınmıştır. Beş bentten oluşmaktadır ve her bir bendi de beş beyittir. Eser, toplamda 30 beyitten meydana gelmiştir.

Âbdî, I. bende, meyi överek başlar. Meyin bilene bir “iksir-i saâdet” olduğunu, zâhid ve müftînin bu sa’âdeti idrakten mahrum olduğunu ifade eder. Vasıta beytinde zâhidi mey içmeye davet eder. II. bentte sâkîye seslenir ve vasıta beytinde yine zâhidi hedef alarak bu defa onun sâkîye bakmasını ister. III. bentte rintlere övgü ön plana çıkar. “Beytü’l-harâm”a teşbih ederek rintlerin meskeninin “meyhanenin beytü’ş-şerefi” olduğunu ifade eder. IV. bentte, sevgilinin bu meclisi ziyareti yer alır. Bu bendin  vasıta beytinde de şair, zâhidi hedef alır. Şiirin coşkusunun yükseldiği son bentte, mey Kevser şarabından ve sâkî sayısız güzelden üstün tutulur. Şair, son beyitte, kendisine dua eder.

Sâkî-nâme, şairin, İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesinde 207 yazma numarası ile kayıtlı mürettep Dîvân’ının 34b-36a varakları arasında yer alır.

Şairin biyografisi için bk. "Abdî, Şarkîkarahisarlı". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/abdi-sarkikarahisarli