Budizm'in Mahâyâna mezhebine ait Eski Uygurca önemli sûtralardan biri.

Saddharmapundarîka Sûtra adını taşıyan eser, daha çok Lotus Sûtra olarak bilinmektedir. Eserin adı “gerçek dharmanın lotusu” anlamına gelir, Eser, insanları gerçek öğreti ve kurtuluş yoluna ulaştırmayı amaçlamayan Buda’nın vaazlarını içermektedir. Asya Budizmi’nde (Bilhassa Çin ve modern Japon Budizmi’nde) önemli bir yeri olan bu eserin, en yaygın kaynağı bir Çince çeviriye dayanmaktadır. Çeviri, 28 bölüm hâlinde Kumārajiva adlı bir kişi tarafından Milattan sonra 4. yüzyılda Mino fa lian hua jing adı ile hazırlanmıştır (Elverskog 1997: 59). Daha sonra  600 yılında bir çeviri daha yapılmıştır (Tekin, 1960: 4).

Saddharmapundarîka Sûtra’ya ait olduğu düşünülen birçok Eski Uygurca yazma bulunmaktadır. Bu yazmalar Vap hua ki atlıg nom çeçeki sudur (=Lotus Sûtra) adı ile tercüme edilmiştir. Bunlardan bir kısmı, sûtranın belirli bölümlerine karşılık gelen ve Kuanşi İm Pusar adıyla bilinen meşhur Uygurca eserdir. Eserin tam olarak ne zaman Uygurcaya tercüme edildiği konusu net değildir. Elverskog’a göre, Mahâyâna metninin Uygurca çevirisi 10. yüzyılda Çincenin Soğdca çevirisinden yapılmış olabilir. Ancak metindeki bazı isim ve kelimeler Soğdca kökenli olmasına rağmen, metnin Soğdca versiyonu bulunamamıştır. Bu sebeple metnin kaynağını belirlemek güçtür (1997: 59). Tekin, Sanskritçe aslının Çince nüshadan önce (266’dan önce) olması gerektiğini belirtmekte ve nüshalardaki Uygur yazısı dikkate alındığında Uygurca metinlerin Moğol devrinden (13. yy.) sonra olamayacağını dile getirmektedir (Tekin 1960: 4). Ağca ise, yazma ve fragmanların dillik özelliklerine göre 9. yüzyılın sonu ile 10. yüzyılın başlarında yazılmış olduklarını ifade eder (2021: 413).

Turfan, Dunhuang ve Yarhoto’da bulunan sûtraya ait Eski Uygurca metinler, Turfansammlung başta olmak üzere British Library, Institut Vostokovedenija’da kayıtlıdır. St. Petersburg’da metnin en eksiksiz yazması bulunmaktadır. Bu metin 22 satırdan oluşmakta ve Sanskritçe versiyonunun 24. bölümüne karşılık gelen bağımsız Avalokitesvara Sûtra olarak bilinen Çince çevirinin 25. bölümüne karşılık gelmektedir. Yazma ilk kez Radloff (1911) tarafından neşredilmiş, daha sonra Tekin (1960) aynı nüshayı Berlin’deki nüsha ile karşılaştırarak yeniden neşretmiştir. 1910 yılında Müller (1910) Yarhoto’daki iki parçayı, Hamilton (1986) British Library’deki bir metni ve Oda (1996) diğer bir parçayı yayımlamışlardır. Elverskog’un aktardığına göre, Saddharmapundarîka Sûtra’ya ait olduğu düşünülen başka Uygurca parçalar da vardır. Bu parçaların varlığı da sûtranın tamamının Uygurcaya çevrildiğinin önemli bir göstergesidir (1997: 59). Bu parçalardan biri Haneda (1915) tarafından; sûtranın içindeki bir şiir de Hazai (1970) tarafından yayımlanmıştır. Turfansammlung’da bulunan iki parça ise Maue ve Röhrborn (1980) ve Zieme (1989) tarafından neşredilmiştir. Son olarak Soğd harfli dört küçük parçayı Fedakâr (1994) literatüre kazandırmıştır. Bu çalışmalar sonucunda, Saddharmapundarîka Sûtra’nın Uygurcaya yapılan tercümeleri tamamlansa da sûtranın Uygurca yazılmış bütün parçaları henüz bir araya getirilmemiştir.