17. yüzyıl Mevlevî şeyhi İsmâîl Rüsûhî Efendi’nin on iki bölümden oluşan manzum eseri. Adından da anlaşılacağı üzere eserde on iki bölüm ve on iki manzume bulunmaktadır. Arapça, Farsça ve Türkçe olmak üzere üç dilde söylenmiş olan bu şiirlere, ilhâm-ı İlâhî olduklarına atfen Vâridât ismi de verilmiştir. Şair, mukaddime kısmında himmet asâsını tefekkür taşına vurduğunu, oradan on iki kaynak hâlinde ilhamların fışkırması sonucunda eserin meydana geldiğini belirtir.

Eserin birinci bölümünde nefsin kirliliklerinden temizlenme ve şehvetten kaçınma; ikinci bölümde tahkik ehline hizmet ve taklid erbabından uzaklaşma; üçüncü bölümde kâmil kişilerin sözlerini araştırma; dördüncü bölümde aşk ve muhabbet; beşinci bölümde tevhid kavramı; altıncı bölümde zahir ehli; yedinci bölümde marifeti tahsil etme; sekizinci bölümde ledünnî ilim; dokuzuncu bölümde fakr ve mahv konuları; onuncu bölümde tecerrüd ve kat’-ı alâyık konuları; on birinci bölümde Allâh’ı zikir ve on ikinci bölümde ise dua ve niyaza yer verilmektedir (Yetik 1992:105). Şairin tanımlamasıyla her bölüm bir pınar olarak adlandırılmıştır.

Eserin bilinen iki nüshası vardır: İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi, Türkçe Yazmalar Bölümü 6394 ve Biblioteca Vaticana, (Vat Turco) MS 137/9.

Şairin biyografisi için bkz. “Rüsûhî, Şeyh İsmail Rüsûhî Efendi”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/rusuhi-seyh-ismail-efendi