Sâdıkî Beg Efşâr’ın Farsça kaleme aldığı ve 1010/1601-1602 yılından önce yazıldığı anlaşılan (Terbiyet 1314: 213) adab ve erkâna dair bilgiler veren mensur eser. Safevî dönemine ve toplumun çeşitli tabakalarına ait bazı kelime, tamlama ve deyimleri içermesi bakımından da ayrıca dikkate değer bir risaledir. Sâdıkî’nin, bu risalesinde bazen kelimelerle oynadığı görülür (Afşâr 1382: 146). Ayrıca eserin özellikle üçüncü bölümünde bazı şehir ve insanlarla ilgili sözlerin daha ziyade nükte ve latife mahiyetinde olduğu söylenebilir.

Esterâbâdî’nin Lezzât adlı risalesine benzetilen eser (Terbiyet 1314: 213) 4 fasıl ve 500 “haz”dan oluşur (Sâdıkî t.y: 29). "Der-âdâb-ı aşk u meyl ber-sebîl-i hezel ü tarîk-ı icmâl" başlıklı birinci fasıl nükte yoluyla, meyletme ve aşk adabı hakkındadır. 2. fasıl "Der-levâzım-ı sefer ü tedârük-i ân" başlığını taşır; yazar burada sefer eşyası ve bu eşyanın tedariği hakkında bilgiler verir. Nadir bulunan, çok sevilen şeyler, bozan şeyler ve düşüncesizlikler hakkında bilgi veren "Der-nâdiriyyât u kelefiyyât u muhillât u bî-fikriyât" başlıklı üçüncü fasılın ardından "Der-zikr-i fusûl-i erba’a ve sülûk-i ân" başlıklı son fasıl dört mevsim ve onun seyri hakkındadır (Sâdıkî y.t.y: 29). 

Yazarın biyografisi için bk. "Sâdıkî-i Kitâbdâr". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/sadikii-kitabdar