Şâhidî’nin kaside nazım şekliyle yazdığı, 74 beyitlik Farsça tasavvufî eseri. Risâle-i Âfâk u Enfûs, fâ῾ilâtün fâ῾ilâtün fâ῾ilün vezniyle yazılmıştır. Bazı yazma nüshalarda bu eserin Mevlânâ veya Sultan Veled’e ait olduğu ifade edilmiş olmasına rağmen Abdülbaki Gölpınarlı bu eserin Mevlânâ veya Sultan Veled’e ait olmadığını, eserin dil ve üslubunun gevşek ve zayıf olduğunu ve bu sebeple Şâhidî’ye ait olduğunu beyan etmiştir. Akıcı bir üslup bulunmayan eserde dil aksaklıları, basit ve temelsiz kelimeler ve kafiye bozuklukları bulunmaktadır.

Şâhidî bu eserinde insanın dünyadaki konumuna ve mahiyetine değinmiş, kulağının batı, ağzının doğu, ayaklarının zemin, başının gökyüzü, göğsünün Tur Dağı, gönlünün aşkın Musa’sı ve aklının nuru Muhammed olduğunu ifade etmiştir. Eserinde ayet ve hadislerden istifade eden müellif, peygamber menkıbelerine kısaca değinmiştir. Eserde dört büyük meleğin adları zikredilmiş, görevleri ifade edilmiş, insanın beden ve ruhu incelenmiş ve insan uzuvları dünyadaki varlıklara benzetilmiştir. Eserde tasavvufî kavramlara da yer verilmiştir.

Eser üzerine Mürşide Topçu tarafından yüksek lisans tez çalışması yapılmıştır (2009). 

Şairin biyografisi için bk. "Şâhidî, Muğlalı İbrahim Dede". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/sahidi-muglali-ibrahim-dede