Abdullah Zühtü’nün 1884-1898 yılları arasında İkdam gazetesinde yazdığı hatıra, sohbet ve hikâye gibi birkaç edebî türü birden bünyesinde barındıran yirmi biri telif, dördü Fransızcadan tercüme toplam yirmi beş ayrı yazıdan müteşekkil eseri. Eserde yer alan “Gülüm” ve “Muamma-yı Ruh” François Coppée’den; “Rehgüzar-ı Sefalette” Octave Mirbeau’dan, “Timsal-i Yâr” ise şairi belirtilmeyen Fransızca bir manzumeden tercüme edilmiştir.

Selma Günaydın'a göre eserdeki parçaların bazıları, hikâyeyi hatırlatır bir görünümdeyse de bazılarının hikâye tanımına giremeyeceği söylenebilir. Parçalar, daha çok bir gazetecinin, çevresindeki insanlara ve onların hayatlarına dair gözlemlerini hatırlatmakta ve hatta kendi yaşantısını edebî bir üslupla anlattığı izlenimini doğurmaktadır. Bu metinler, bir romancı olarak tahkiye yeteneğini en iyi şekilde kullanan bir gazetecinin, gündelik hayattan devşirdiği gözlemlerinin kâğıt üzerine aktarılmış hâli gibidir. Zengin bir şahıs kadrosunun bulunduğu bu parçalarda toplumun hemen her kesiminden örneklere rastlamak mümkündür. Müslümanlar, gayrimüslimler, kadınlar, erkekler, çocuklar, zenginler, fakirler, tiyatrocular, kantocular bu parçalarda en çok dikkat çeken kahramanlardandır. Bununla birlikte bu parçalarda dönemin İstanbul’unun fiziksel özelliklerinin yanı sıra toplumun her kesiminden insanların sosyal hayatını en canlı ve doğal biçimiyle görmek mümkündür.

Eserin dilinin de yazıldığı dönemin genel dil ve üslup özellikleri göz önünde bulundurulduğunda oldukça sade ve anlaşılır olması dikkat çekicidir. Bunda Abdullah Zühtü’nün gazeteci kimliğinin büyük payı vardır.

Abdullah Zühtü’nün biyografisi için bk. “Abdullah Zühtü”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/abdullah-zuhtu