Mehmed Lebîb Efendi’nin Sünbül-zâde Vehbî’nin Tuhfe-i Vehbî ve Nuhbe-i Vehbî adlı manzum sözlüklerinden tazmin ettiği beyitlerin (beyti oluşturan iki mısranın) arasına iki veya üç mısra eklemek suretiyle meydana getirdiği eser. Nuhbe ve Tuhfe Tazmînâtı, manzum sözlüklere yazılan şerh, tercüme ve tazmin geleneğinin bir devamıdır. Lebîb Efendi, Tuhfe ve Nuhbe’nin bazı bölümlerini alıp bu bölümlerdeki beyitlerin arasına mısralar eklemek suretiyle eserini meydana getirmiştir. Eser bu yönüyle bir "terbi-i mutarraf" özelliği taşımaktadır. Eserin yalnızca 30. bölümü diğer bölümlerden tertip şekli bakımından farklıdır. Bu bölüm bir "tahmis-i mutarraf"tır. Şair, bu bölümde Nuhbe’den tazmin ettiği mısraların arasına üçer mısra eklemiştir. Eser, 31 bölümden oluşmaktadır. Bölümlerden 8’inde Nuhbe’den, 23’ünde Tuhfe’den tazmin edilen beyitlere yer verilmiştir. Eserde Tuhfe-i Vehbî’den tazmin edilen beyit sayısı 241 iken Nuhbe-i Vehbî’den tazmin edilen beyit sayısı 105’tir. Şair, ilgili bölümlerde tüm beyitleri tazmin etmemiş, bazı bölümlerde birkaç beyit atlamış, kimi zaman da beyitlerin sırasını değiştirmiştir.

Eserin 26 beyitlik 1. bölümünde Tuhfe’nin 94-106. beyitleri, 17 beyitlik 2. bölümünde 301-309. beyitleri, 21 beyitlik 4. bölümünde 107-117. beyitleri, 18 beyitlik 6. bölümünde 167-175. beyitleri, 24 beyitlik 8. bölümünde 118-130. beyitleri, 18 beyitlik 10. bölümünde 142-150. beyitleri, 22 beyitlik 12. bölümünde 131-141. beyitleri, 28 beyitlik 14. bölümünde 543-557. beyitleri, 14 beyitlik 15. bölümünde 151-157. beyitleri, 18 beyitlik 16. bölümünde 463-472. beyitleri, 17 beyitlik 17. bölümünde 473-481. beyitleri, 24 beyitlik 18. bölümünde 482-494. beyitleri, 18 beyitlik 19. bölümünde 342-350. beyitleri, 17 beyitlik 20. bölümünde 434-442. beyitleri, 20 beyitlik 21. bölümünde 558-567. beyitleri, 17 beyitlik 22. bölümünde 227-235. beyitleri, 18 beyitlik 23. bölümünde 611-619. beyitleri, 18 beyitlik 24. bölümünde 598-610. beyitleri, 17 beyitlik 25. bölümünde 508-516. beyitleri, 23 beyitlik 26. bölümünde 495-507. beyitleri, 33 beyitlik 27. bölümünde 568-586. beyitleri, 26 beyitlik 28. bölümünde 245-257. beyitleri, 28 beyitlik 29. bölümünde Tuhfe’nin 319-332. beyitleri tazmin edilmiştir.

Eserin 38 beyitlik 3. bölümünde Nuhbe’nin 185-203. beyitleri, 16 beyitlik 5. bölümünde 939-946. beyitleri, 24 beyitlik 7. bölümünde 235-246. beyitleri, 25 beyitlik 9. bölümünde 455-467. beyitleri, 30 beyitlik 11. bölümünde 1152-1166. beyitleri, 24 beyitlik 13. bölümünde 690-701. beyitleri, 24 beyitlik 31. bölümünde 1335-1347. beyitleri tazmin edilmiştir. Eserin 30. bölümü “tahmis-i mutarraf” başlığını taşımaktadır. Lebîb, bu bölümde Nuhbe’nin 1167-1181. beyitlerini alıp her beytin arasına üçer mısra eklemek suretiyle "taştir" yapmıştır. Bölüm 14 bentten oluşmaktadır.

Lebîb, eserinde Arapça ve Farsça kelimelerin Türkçede hangi manalarda kullanıldığını vermek yerine tazmin ettiği mısraları anlam olarak tamamlayacak, o mısraya söz ve hayal olarak münasip düşecek eklemeler yapmıştır. Eklenen mısralar divan şiiri geleneğine uygun söyleyişlerden oluşmaktadır.

Eser, 9 Zilkade 1263/19 Ekim 1847’de Takvimhane-i Âmire matbaasında basılmıştır. 55 varak olup toplam 733 beyitten oluşmaktadır. Tuncay Öztürk (2012) eseri kısa bir inceleme ile yayımlamıştır.

Şairin biyografisi için bk. "Lebîb, Mehmed Lebîb Efendi, İstanbullu". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/lebib-mehmed-lebib-efendi-istanbullu