Süleyman Nâfiz’in 1305/1888 yılında yayımlanan eseri. Hikâyenin adı “Bir Tüfengin Hatırası” olup “Nebâhat” eserin üst başlığının adıdır. Yazar, cüz cüz vücuda getirmeyi kararlaştırdığı eserlerin neşrini bu isim altında yapacağını mukaddimede belirtmiş ise de bu üst başlıkla başka bir eseri yayımlanmamıştır. Eser, o dönemde avcılığa merak salmış olan gençlere bir “ders-i ibret” olmak üzere kaleme alınmıştır. Hikâye kişileri Britanya’da bir çiftlik sahibi olan Mösyö Z. ile ailesi ve arkadaşlarından ibarettir. Mösyö Z. av meraklısı bir zattır ve zaman zaman arkadaşlarını çiftliğine davet ederek onlarla ava çıkar. Mösyö Z.’nin Marie Laurence de Blanche adında genç bir kızı da vardır ve kızın nişanlısı olan delikanlı da av meraklısıdır.

Hikâyede Mösyö Z.’nin eşi av sırasında birine zarar gelmesinden çekindiğini çeşitli vesilelerle dile getirir, Mösyö Z. ise bu korkunun yersiz olduğunu söyler. Bir gün Mösyö Z. ile arkadaşları, yanlarında Marie Laurence de Blanche ve nişanlısı olduğu hâlde ava çıkarlar. Blanche biraz arkada kaldığı için, onları söğütlerin içinden geçerek takip eder. Bir aralık nişanlısı, avdaki maharetini kayınpederine gösterme isteğiyle bir söğüt ağacının alt dalına konmuş olan bir kuşa ateş eder. Kurşun kuşu sıyırıp o esnada söğüt ağacının arkasında bulunan Blanche’a da isabet eder. Blanche acı içinde “Biçare validem haklıymış.” der. Sonrasında hep birlikte çiftliğe dönerler. Delikanlı ise pişmanlıkla nehir kenarına gider, intihar etmeyi düşünürse de buna teşebbüs etmez. Genç kız bir süre sonra iyileşir; ancak delikanlı aklını yitirmiştir. Blanche ile annesi delikanlının kaldığı eve gittiklerinde delikanlı kızı tanımaz; onu öldürdüğünü sanmaktadır. Blanche, evlilikten soğumuş olsa da bir zaman sonra nişanlısının hâline acıdığı için ona evlilik tekliflerinde bulunmaya başlar; ancak delikanlının akli dengesi bir daha yerine gelmez. Hikâye, “İşte avcılık belasıyla bir genç, acıklı yeis ü merak, diğeri suzişli bir ızdırab u iftirak içinde kalmıştır. İbret!!..” cümleleriyle sona erer.

Hikâye; kıssadan hisse türünden olması ve anlatıcının okurla konuşması bakımından Tanzimat anlayışına, duygu yüklü tasvirler ve vakanın trajikliğini besleyen bir üsluba sahip olması bakımından Ara Nesil duyarlığına yakındır.