Kâsım tarafından kaleme alınan manzum tercüme. Mütercimin Kâsım, Kâsım b. Mahmûd Karahisârî, Kâsım b. Seydî el-Hâfız Ankaravî gibi 15. asırda yaşadığı eserlerinden anlaşılan/tahmin edilen âlim, mutasavvıf ve şairlerden biri olup olmadığı konusunda herhangi bir delile rastlanamamıştır. Şair, Hz. Alî’nin 290 kadar Arapça sözünün elifbâ sırasına göre dizilmesinden meydana gelen Nesrü’l-Le'âlî isimli metni, Nazmü’l-Le'âlî adıyla Türkçeye çevirmiştir. Tercümesinin kaside şeklindeki başlangıcında Nesrü’l-Le'âlî, onun sahibi ve düzenlenişi hakkında bilgi veren Kâsım, söz konusu kitabı Türkçe bilenlerin faydalanması için Türk diliyle nazmetmeyi istediğini belirterek çalışması sırasında tuttuğu yolu anlatmıştır. Eserinin çeşitli yerlerinde Türkçede hikmet öğretme gayesini taşıdığını, bu manzum metni Müslümanlar için hazırladığını ve Hz. Peygamber’in şefaatini umduğunu ifade etmiştir.

Şair, manzum başlangıçtan sonra 284 Arapça vecizeyi, “rubâî” dediği “nazm”larla tercüme etmiş; her bir harfle başlayan güzel sözlerin çevirisini tamamlamasının ardından yine o özdeyişlere dair kıt'alar yazmış; bunların kafiyelerinde de elifbâ sırasını gözetmiştir. Mütercimin tercih ettiği tercüme yolu ve nazım biçimi, “lâhib, imhâz, enmât” gibi herkesçe bilinmeyen bazı garip Arapça kelimeler kullanmasına sebep olmuş ve yer yer maksadının anlaşılmasını zorlaştırmıştır. Nitekim Hâfız’ın, Sultan II. Murâd’a ithaf etmek üzere 825/1422’te tamamlayıp Lü’lü’-i Mendûd adını koyduğu manzum Nesrü’l-Le'âlî tercümesinde bulunan ve "İmâm oğlu Kıvâm üstadımız (Hz. Alî sözlerini çevirmek niyetiyle) rubai(ler) söylemiş; ancak (onlar) hayli belirsiz(manzumeler)dir.” manasına gelen beytiyle Kâsım’ın Nazmü’l-Le'âlî isimli eserini tenkit ettiği sanılmaktadır (Ceyhan ve Aydoğan 2013: 40). Adı geçen iki Nesrü’l-Le'âlî tercümesinde başlıklar, Arapça vecizelerin sırası ve bazı mısralardaki benzerlikler, Hâfız’ın söz konusu beytiyle işaret ettiği Nazmü’l-Le'âlî’den yer yer faydalandığını, bundan dolayı Kâsım’ın tercümesinin daha önce yapıldığını düşündürmektedir. Kâsım’ın bu tercümesinin 26 Ramazan 842/12 Mart 1439 tarihinde istinsah edilmiş bir nüshası İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesi, nu. TY 2210’dadır.