Salâhî’nin bu eseri, Zeyneddîn Ebu’l-iz Tâhir b. Hasan b. Ömer b. Habîb el-Halebî (808/1405) tarafından Ebu’l-Berekât Abdullah b. Ahmed b. Mahmûd Hafizuddîn en-Nesefî’nin (ö.710/1310) Menâru’l-envâr adlı fıkıh usülüne dair eserinin muhtasarının Türkçe tercüme ve şerhidir. (Akkuş, s.146) Bu şerh müellifin en hacimli eserlerinden olan Riyâzu’l-Kavâid adlı Makâmât-ı Hamîdiyye şerhinin fıkhî konuların yer aldığı 12. Makâme’sine ilave etmiştir. Şerhin başında şu izahata yer verilmiştir: “Istılâhât-ı Fıkh, ahkâm-ı şer’iyye-i ilmiyyeyi edille-i tafâsîliyyesinden bilmektir ve edille-i tafsîliyyenin tahkik-ı itibârâtı Usûl-i Fıkh’a mütevakkıf olmağın izâhı bu mahalle münâsib geldiğinden nef’ı âm olsun içün Muhtasar-ı Menâr’ın lisân-ı Türkî üzere şerhine ibtidâr olundu.” (vr. 689b) Salâhî, önce Arapça metni tercüme ediyor. Metinde geçen kelimelerin lügat manalarını, Arapça gramer bakımından metindeki anlamlarını izah eder. Yeri geldikçe de hadis ıstılahlarını geniş geniş alır, bazı konuları sayfalarca açıklamayı sürdürür.