Kastamonulu Yûsuf’un Yazıcıoğlu Mehmed’in Muhammediye’sine nazire olarak yazdığı eser. Bu eserin varlığından Vasfi Mahir (2016), Abdülbaki Gölpınarlı (2006) ve Âmil Çelebioğlu’nun (1996) çalışmalarında söz edilmektedir. Eserin adı, hem sebeb-i te’lif hem de hâtime bölümünde “Muhammediye” olarak belirtilmektedir. Sebeb-i te’lif kısmında anlatıldığı üzere Yûsuf, dostlarının kendisinden Hz. Peygamber’in vasıflarının anlatıldığı bir eser yazmasını istemeleri ve Yazıcıoğlu’nun Muhammediye’sinin zor anlaşıldığından yakınmaları üzerine o esere bir nazire olarak Muhammediye’yi kaleme almıştır. Yazımı dört ay süren eser, 13 Ramazan 913/26 Ocak 1508 tarihinde tamamlanmıştır.

Muhammediye'nin nazım şekli mesnevidir. Metinde farklı vezinlerle yazılmış kaside ve kısa manzumelere de yer verilmiştir. Genel itibarıyla baştan sona "mefâ‘îlün mefâ‘îlün fe‘ûlün" kalıbı kullanılmıştır. Müellif, hâtimede eserin beyit sayısını 11690 olarak vermektedir. Ancak tenkitli metnin kurulması ile beyit sayısının 11834’e ulaştığı görülmektedir. Eserde, asıl vezinden farklı bir vezinle yazılmış 17 tekrarlı beyit mevcuttur. Bu beyitler 6 ile 10 arasında değişen sayılarda olmak üzere toplamda 127 defa tekrarlanmaktadır. 

Muhammediye klasik mesnevi düzenine göre tertip edilmiş olup giriş, konunun işlendiği bölüm ve bitiş olmak üzere üç ana bölümden meydana gelmektedir. Giriş bölümü, besmele ve hamdele beytinden sonra ilk beş beyti Arapça olan bir tevhidle başlar. Sonrasında na't, dört halifeye övgü ve sebeb-i te’lif kısımları gelir. Konunun işlendiği bölüm “Âgâz-ı Kitâb” başlığıyla başlar. Bu bölümde yaratılış, Hz. Peygamber’in hayatı, kıyamet alametleri ve ahiret hayatı olmak üzere üç ana konu ele alınır. Bitiş bölümü “Hâtimetü’l-Kitâb” başlığını taşır. Bu bölümde Muhammediye’nin yazılışıyla ilgili bazı bilgiler verilir ve dua edilerek eser sonlandırılır. Eserin konu bakımından kaynakları; Kur’ân-ı Kerîm, Kur’ân tefsirleri, hadisler, meşayıh sözleri ve İsrâiliyat olarak tespit edilebilir. Muhammediye, Hz. Peygamber’in hayatını konu edinmesi bakımından siyer olarak nitelendirilebilir. Bununla birlikte peygamber övgüsüne sıkça yer verilmesi nedeniyle na't, okuyucuya/dinleyiciye her fırsatta nasihatte bulunulması sebebiyle nasihatname özelliği de göstermektedir. Dolayısıyla ayrıntıya gidildiğinde bu sayılan üç nazım türünün hiçbiri eserin kapsamını tam olarak karşılamamaktadır.

Muhammediye, herkesin okuması ve anlaması gayesiyle yazıldığı için sanatlı/süslü söyleyişlerden uzak, açık ve anlaşılır bir anlatıma sahiptir. Yer yer sohbet üslubuyla okuyucuya ders ve öğütlerin verildiği eserde akıcı ve sürükleyici bir anlatım kendini gösterir. Sade bir dil kullanılması, zincirleme tamlamaların azlığı, ayet ve hadislerin nazmen tercüme edilmesi, eş/yakın anlamlı kelimelerin bir arada kullanılması, sohbet havasını yansıtan ifadelerin kullanımı, “dedim-dedi”li yapılar eserin anlatımında ön plana çıkan özelliklerdendir. Yazıldığı tarih itibarıyla Muhammediye, bir geçiş dönemi eseri olarak kabul edilmelidir. Çünkü Eski Anadolu Türkçesinin (13-15. yüzyıllar) yerini yavaş yavaş Osmanlı Türkçesine (16-20. yüzyıllar) bırakmaya başladığı bir dönemde yazılmıştır. Bu nedenle eserde, Eski Anadolu Türkçesine ait dil özellikleri yaygın biçimde görülmektedir. Eserin altı nüshası tespit edilmiştir.

Kastamonulu Yûsuf’un Muhammediye’si üzerine bir doktora tezi hazırlanmış (Kavaklıyazı 2018) ve bu çalışma daha sonra yayımlanmıştır (Kavaklıyazı 2019).