Seyr ü sülûk ve tarikat âdâbına dair bir eserdir. Abdülmecîd Sivâsî bu eseri telif gerekçesi ile ilgili olarak mukaddimede, kendilerini hidayete ermiş ve hidayete erdirici olarak görüp sapıtanlar ve saptıran kimselerin. Hz. Peygamberden varit olan ve muhtelif hadîslerle sabit “zikir halkası” ile “evliyâ” yı inkâr edenlere yönelik bir kitap yazmasını teklif etmeleri üzerine kaleme aldığını belirtmiş ve adını da Miskâlü’l-Kulûb (Kalplerin Cilası) koyduğunu söylemiştir. (Süleymaniye Kütüphanesi, H. Şemsi F. Güneren Bölümü T 2311, vr. 1a).

Sivâsî eserine teberrüken, tasavvufun esası saydığı Ebû Hureyre’nin rivâyet ettiği şu hadîsle başlamaktadır: “Nebî (sav)’den iki kab (dolusu) ilim belledim. Bunlardan birini (size) nisar ettim. Diğerine gelince onu meydana çıkaracak olsam benim şu boğazım kesilir.” Sivâsî, bu hadîsten hareketle, sûfîlerin zâhidâne yaşayışlarıyla Ehl-i Suffa’ya benzerliklerinden bahsetmekte, onların yolunu seçenlerin de zahiri ve bâtıni ilimlerde mesafe aldıklarından söz etmektedir. Yine zâhiren şeriata tabiiyetin asıl olduğunu, nefsi tezkiye ve ruhu tasfiye edenlerin de bâtınî ilme sahip olacaklarını, tasavvufu ismen bilip, ilm-i ledünden birkaç ıstılahla iktifa eden, Kur’ân’ın hakikatine ermeden erdim diye yalan söyleyen, şeriattan habersiz sûfîlerin buna mazhar olamayacaklarını söylemektedir. Zamanla sûfîlerin yolunda sapmaların olduğu ve sahte sûfîlerin zuhur ettiğine dikkat çeken Sivâsî, bu kimselerin akıbetlerinin imanlarının zevaliyle sonuçlanacağı söylemekte böyle kimselerden bazılarının tarikattan habersiz olduğu hâlde tasavvuf ve tarikattan dem vurduklarını ve okumakla meşîhate erdiklerini zannettiklerini, bazılarının da kendilerinin de bilmediklerini bildikleri halde marifet davasını güdüp başkalarını da Hakk’a ulaştırayım diye onları akrep gibi sokup hem kendilerine hem de başkalarına zarar verdiklerini ifade etmektedir. Sivâsî eserde, sülûk ehlinin vasıfları, şeyh-mürit münasebetleri, saliklerin seyr u sülûk mükellefiyetleri ve sülûk esnasında riayet edeceği edepler; şeyhe karşı, kendisine karşı ve ihvana karşı olmak üzere tatbik etmesi gereken sorumluluklardan detaylı bir şekilde bahsetmekte ve vuslata ulaşmanın yollarına değinmektedir. Bu arada tasavvufun menşei konusuna girmekte ve tasavvufa dair veciz tarifler yapmaktadır. Tasavvufun, riyazet ve mücahede, halvet, semâ’, keşf, kerâmet, ricâlü’l-gayb gibi belli başlı meselelerine de değinen Sivâsî ayrıca kendi döneminde Hz. Peygamber‘in babasının mü‘min mi kâfir mi olduğu, Hz. Ali’nin gazâdan kaçıp kaçmadığına dair yapılan tartışmaları değerlendirmekte ve eserine müptedi, mutavassıt ve müntehi müridin duâ ederken yapacağı vird ve davranışlara dair bilgilerle eserine son vermektedir.

Sivâsî konuları işlerken âyet ve hadîslerden iktibas yapmış ayrıca İlk dönem zâhid ve sûfîlerinden Feth el-Mevsılî (ö. 220/835), Vâsıtî (ö. 320/932’den sonra) ile Ebû Medyen (ö. 594/1198), Sülemî (ö. 412/1021), Gazzâli (ö. 505/1111), İbnü’l-Arabî (ö. 638/1240), Mevlânâ (ö. 672/1273), Câmî (ö. 898/1492), Kemalpaşa-zâde (ö. 940/1534), Hâfız (ö. 958/1551) ve şeyhi olan Şemseddin Sivâsî (ö. 1006/1597)’den nakillerde bulunmuş, yer yer şiirlerle metni zenginleştirmiştir.

Eserin İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesi, TY 2311 ve Süleymaniye Kütüphanesi, Hüseyin Şemsi F. Güneren Bölümü T 2311 numaralarda olmak üzere iki nüshası tespit edilmiştir.

Yazarın biyografisi için bk. “Şeyhî, Abdülmecîd Sivâsî”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/seyhi-abdulmecid-sivasi