Adanalı Hayret Efendi’nin eseri. Mir’ât-ı Bedâyi’, dört beyit eksikle Şehrâyîn adlı eserinin aynısıdır. Mir’at-ı Bedâyî’de olan tüm beyitler Şehrâyin’de vardır. Şehrâyîn ve Sihr-i Beyân isimli eser, 1302/1884-1885 yılında Ebuzziyâ Matbaasında basılmıştır. Mir’ât-ı Bedâyî, bu eserden bir yıl sonra basılmıştır. 

Yapısal anlamda mesnevi, muhteva olarak da bir kaside şeklinde tertip edilmiş olan eser kendi içinde tasnife tabi tutulursa, üç bölümü ihtiva ettiği görülecektir. Bunlardan birincisi şairin kendisini övdüğü “fahriye” bölümü; ikincisi memduhu II. Abdülhamid Han’ın saltanatını tasvir ve methettiği “methiye” kısmı; son bölüm ise Sultan’a yaptığı “dua” bölümüdür.” (Yıldırım 2016: 1).  Eserde yalın ve anlaşılır bir dil kullanmış olan Hayret Efendi, methiye bölümünde Arapça, Farsça kelime ve tamlamaların yoğun kullanımından kaçınmamıştır. Edebî sanatları eserde ölçülü bir biçimde kullanan sanatçı özellikle teşbihi kullanarak Padişah'ın saltanatını övme yoluna gitmiştir. Tüm özellikleriyle Şehrâyîn adlı eserin aynısı olan Mir’ât-ı Bedâyî, bu eserde bulunmayıp Şehrâyîn’de yer alan dört beyit dışında sadece şu küçük bir nüsha farkıyla Şehrâyînden ayrılmaktadır: Şehrâyîn’de geçen, "Nazmım da hele ne dilsitândır  / Güldeste-i gülşen-i cinândır" beyti Mir’at-ı Bedâyî’de, "Nazmım da hele ne dilsitândır /  Güldeste-i gülşen-i sühandır"  şeklinde “cinandır-sühandır” farkıyla geçmektedir (Kalyon vd. 2016: 26). 

Kasbar Matbaasında 1303/1895-1896 yılında basılan Mir’at-ı Bedâyî, on dört sayfadır. Eser, İsmail Yıldırım tarafından yayımlanmıştır (2016).

Şairin biyografisi için bk. "Hayret, Mehmed Bahâeddîn Hayret Efendi, Adanalı Hoca Hayret Efendi". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/hayret-mehmed-bahaeddin-hayret