Metin üzerinde La’lî-zâde Edîb’in (?-?) görünen ancak müellifi tartışmalı olan mevlid türünde eser. Türk edebiyatında bilinen Edîb mahlaslı şairler arasında La’lî-zâde künyeli biri bulunmamaktadır. İstanbul Millet Kütüphanesi, AE Manzum Nu. 1395’te kayıtlı nüshasının 1195/1780-81 tarihinde istinsah edilmiş olması ve eserin hâtime bölümünde Sultan Mustafa’ya (saltanat: 1757-1774) dua edilmes, müellifin bir 18. yüzyıl şairi olduğunu ve eserini bu tarihler arasında yazdığını göstermektedir. Aruzun fâilâtün fâilâtün fâilün kalıbıyla yazılan eserin beyit sayısı nüshalara göre farklılık göstermekle birlikte 200 beyitten biraz fazladır.

Mevlid müelliflerinin birçoğu güzel bir edebî metin ortaya koymaktan çok Hz. Peygamber’in hayatına dair bir eser vererek sevap kazanmayı hedeflerken bu eser az sayıdaki edebî gaye gözeten mevlidler arasındadır. Müellif, konuyu güzel anlatmayı güzel bir inciyi dizmeye benzeterek bu incinin şimdiye kadar hikmetle dizilmediğini söyler ve bunu da Allah’ın bu işi kendisine nasip etmekle bu sevaptan hissedar etmek istediğine bağlar. Vezni kusursuz kullanan şair, mevlid metinlerinde çok rastlanan aruz kusurlarından  uzaktır. Tasannu gözetilerek yazılan eserin Arapça Farsça kelime ve tamlamaların yoğun olduğu bir dili vardır.

Eser, Mehmet  Akkuş tarafından Salâhî’nin (1705-1782) Matla’u’l-Fecr adlı regâibiyyesi olarak yayımlanmıştır (1992). Gerçekten de yararlandığı nüshaların ikisinde metin içinde de eserin adının Matla’u’l-Fecr olduğu açıkça yazılıdır. Akkuş, tespit ettiği üç nüshanın sadece birinde bulunan "Tuhfe-i zeyn-i makâm iden Edîb / Laʿlî-zâde ola mahûb-ı habîb (211)" beytinde geçen La'lizâde'nin bir bestekâr olduğunu ileri sürer. Ancak bu durumda Akkuş'un “idüp” olarak okuduğu “Edîb” kelimesi manasız düştüğü gibi ve eserde bestekârla hatta musikiyle ilgili bir bahis olmaması tespiti nakzeder. Bu beyit Akkuş’un tespit ettiği nüshalar dışındaki iki nüshada da mevcuttur. Eserin Salâhî’ye ait gözüktüğü beyit ise şudur: "Bu idi dilden salâhî sâniha / Bize ihvân okuta bir fâtiha (213)". Buradaki “salâhî” kelimesi cins isim olarak da mahlas olarak da anlaşılmaya müsaittir.

Eser, bir başka çalışmada Teşrîftâtçı Edîb Efendi’nin Mevlidi olarak yayımlanmıştır (Turhan 2005). Turhan’ın yayınına esas olan ve şahsi kütüphanesinde bulunan nüshanın başlığında “Sâbıkâ Teşrîfâtcı Edîb Efendi Hazretlerinin Âsârıdır” yazması yazarı haklı gösterse de Teşrîftâtçı Edîb (ö. 1802) hakkında bilgi veren kaynaklarda La’lî-zâde künyesinden ve şairin bir mevlidinden söz edilmemesi bu aidiyeti de şüpheli bırakmaktadır. "Edîb" mahlasının bulunduğu üç nüshada Matla’u'l-Fecr adı,  Matla’u'l-Fecr adının bulunduğu iki nüshada da Edîb mahlası yoktur. Müellif, eserin yazılışına "bâis" olanın “Şeyh İbrâhîm” olduğunu söyler. S. Nüzhet Ergun'un, teşrifâtçı ve müverrih Edîb’in İbrâhîm Gülşenî için yazdığı bir müseddese dayanarak onun Gülşenî tarikatine mensup olduğunun anlaşıldığını kaydetmesi (Ergun t.y.: 1122) eserin Teşrîfâtçı Edîb’e aidiyetini biraz daha güçlendirmektedir. Bu durumda, 18. yüzyılda yazılan eser adı geçen iki şaire de ait olabileceği gibi La’lî-zâde Edîb adlı üçüncü bir şaire de ait olabilir. Yeni nüshaların ortaya çıkmasıyla konunun aydınlatılması mümkündür.