İyi huyların Allah'ın isim ve sıfatları çerçevesinde izah edilip kötü huyların neticelerinin ele alındığı eser. Mevâhibü’l-hallâk fî merâtibi’l-ahlâk (Ahlâkın Mertebelerinde Yaratan’ın Mevhîbeleri) 362 varaktan ve 56 bölümden müteşekkildir. Emeklilik yıllarında kaleme aldığı bu telifini Celâlzâde, Kanûnî Sultan Süleyman’a ithaf eder. Mevâhibü’l-hallâk Süleymaniye Ktp. Âşir Efendi nr. 174; Bağdatlı Vehbi nr. 763; Fatih nr. 3521; Hacı Mahmud Efendi nr. 1578 ve nr. 1605; Hamidiye nr. 706; Laleli nr. 1612; Mihrişah Sultan nr. 275; Zühdü Bey nr. 639; Nuruosmaniye Ktp. nr. 2629 ve 2630; Topkapı Sarayı Müzesi Ktp. Revan Kitaplığı nr. 396, nr. 410, nr. 3068, nr. 3069, Hırka-i Saadet nr. 370’te kayıtlıdır.

Müellif klasik eserlerde olduğu gibi hamd ve senâ cümleleri ile telife giriş yapar. Celâlzâde izâhına yer verdiği konuları âyet- ve hadîslerin yanı sıra menkıbe ve muhtelif hikâye örnekleriyle ele alır. Eserin giriş kısmında kırmızı kalemle âyet-i kerîmelere yer verir. Âyetlerin hemen ardından Hz. Peygamber’e salât cümleleriyle devam eder. Sonrasında ashâbın ser-halkası Hz. Ebû Bekir, âdâletiyle kâmil Hz. Ömer, hayâsıyla ünlü Hz. Osman, veciz kelâmı, nesli ile öne çıkan Hz. Ali ve onun evlâdları Hz. Hasan, Hz. Hüseyin’in isimlerini zikreder. “Muhakkak ki sen güzel bir ahlâk üzeresin.” (Kalem 68/4) âyet-i kerîme çerçevesinde Hz. Peygamber’in ahlâkının kitaplarda yazılı olduğunu belirterek ilk olarak onun bu yönüne vurgu yapar. Ardından genişçe yer verdiği övgü ifadeleri ile Kanûnî Sultan Süleyman’ı zikreder. Onun döneminin, tarihteki en güzel zamanlardan biri olduğunu belirtir. (Celâlzâde 2b-3b).

Celâlzâde, eserinin önemli kısmında Esmâ-i Hüsnâ’nın şerhini yapar. Âyet ve hadislerle ahlâkî mevzuları vurgular. Konuları anlatırken mevzuya dair İbrâhim Ethem, Bâyezd-i Bistâmî, Osmân b. Affân gibi zevatın hayat hikâyelerine yer verir. Meselâ el-Kahhar ismiyle ilgili olarak “Mülk kimindir? Tek ve Kahhâr olan Allah’ındır.” (Mü’min 40/16) âyetini zikreder (Celâlzâde 20b). Ona göre Allah Teâlâ’nın isimleri ne kadar zikredilirse tecellisi o kadar çok hâsıl olur. Bu anlamda Vehhâb ve Rezzâk ismini, “Allah’ın nimetini saymaya kalksanız sayamazsınız.” (Nahl 16/18) âyetiyle anlatır. Ona göre Allah’ın verdikleri yeme içme, giyme gibi zâhirî olacağı gibi mânevî de olabilir. Ve mânevî rızkın nihâyeti yoktur. Kulun ibâdet ve taate devam etmesi, Allah Teâlâ’nın kuluna muhabbeti, rızâsı nihayetsiz rızıklar arasındadır (Celâlzâde 22a-b). Hak Teâlâ’nın el-Kâbız ve el-Bâsıt isimlerini ise havf ve recâ kavramları çerçevesinde ele alır (Celâlzâde 26a-b). Celâlzâde Allah Teâlâ’nın eş-Şükûr ismi ile ilgili olarak, bir kimsenin üzerindeki nimetler arttığında bu durumun, onun şükrüne delâlet ettiğini söyler. Çünkü bu hususta âyet-i kerimede “Eğer şükrederseniz nimetimi mutlaka arttırırım.” (İbrahim 14/7) buyrulmaktadır (Celâlzâde 34a). Celâlzâde her bir esmâyı âyet-i kerîme, hadîs-i şerîf, menkıbelerle, velîlerin sözleriyle tanıtır. Celâlzâde, eserin telif sebebi ile ilgili olarak “İnsanların en hayırlısı insanlara faydalı olandır.” (Buhârî, Megâzî, 35) hadisini zikreder (Celâlzâde 4b). Eserinin mukaddime, hâtime ve ahlâka dâir bablardan bunların da hulkun beyânı ve vasıflarından müteşekkil olduğunu belirtir. Eserin mukaddimesinin esmâ-i aliyye, hâtimesinin ise Hz. Peygamber’e salât olduğunu söyler. Eserin uzunca bölümünde Mûsâ (as) ve İsâ (as)’ın kıssasına yer verir. Eserinde îmân, ahlâk, sıdk, ibâdet, ihlâs, hayâ, tevekkül, rızâ, emânet, saâdet, akıl, şükür, sabır, uluvvü’l-himmet, edeb, tevazu, saltanat, vezaret, adalet, insâf, meşveret, şecâat, sehâvet, ihsân, ilm u sühan nasihat, kitmân-ı esrâr, iffet, hilim, vefâ, şefkat, azim, gayret, teyakkuz, incâh-ı hacât, iğtinâm-ı fırsat, hikd ve hased, dua, tevekkül, imâmet, akıl, sabır, edeb, avf, vezâret, meşveret, nasihat, fenâ, mertebe-i riâyet-i hukûk, azim, gayret, hayrât, teyakkuz, firâset, teenni ve teemmül, iğtinâm-ı fırsat, mücâleset, batâlet, riâyet-i ahd, hased, samt ve sükût, sebât, tereddüd, aziz ve zelil, siyâset, tahâret, samt ve sükûn, nemime, mezemmet, tama‘, salavât gibi birtakım ilmî, irfânî, ahlâkî mertebelerden bahseder.