Süyûtî’nin (ö. 911/1505), Hz. Peygamber’in hasâis ve şemâiline dair Enmûzecü’l-Lebîb fî Hasâ‘isi’l-Habîb adlı muhtasar eserinin, İbrâhim Hanîf Efendi’nin (d. ?/? - ö. Şevval 1189/Aralık 1775) 1179 yılı sonlarında (Mayıs 1766) yazdığı Türkçe tercüme ve şerhi. Eser iki bâbdan ve her bir bâb dörder fasıldan oluşmuştur. İlk bölüm Hz. Peygamber’e has olan özellikleri; ikici bölüm ise diğer peygamberlerin bazılarında bulunan, bazılarından bulunmayan Hz. Peygamber’e ve ümmetine has olan özelliklerden konu edinmiştir (Erkoç 2013:10).

Eser geleneğe uygun olarak besmele, hamdale ve salvele ile başlamıştır. Mukaddimede "ve ba‘dü" ifadesinden sonra kaynak eserin ismi ve müellifinin ismi, sebeb-i telif, eserin ismi zikredilmiştir. Müellif bu eserinde kendisini “fakîr-i kem-bidâ‘a ve kalîlü’l-istitâ‘a” ibaresi ile vasıflandırırken bu eseri; bazı dostlarının Süyûti’nin bu muhtasar eserindeki nakil ve isnadları açıklaması için eseri Türkçe şerh etmesini istedikleri için telif ettiğini belirtmiştir.

Eserde kaynak metin parça parça yer almaktadır. İzaha lüzum görülen yerlerde uzun açıklamalar yapılarak metin şerh edilmiştir. Kelimelerin cümle içindeki konumları anlamla ilgili açıklamalar yapılırken nadiren zikredilmiştir. Eserin dili sade ve akıcıdır.

Eserin bazı nüshaları şunlardır: İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesi, Türkçe Yazmalar, 1662; Süleymaniye Kütüphanesi, Aşir Efendi Koleksiyonu, 418/1; Süleymaniye Kütüphanesi, Hacı Mahmed Efendi, 4303; Tire İzmir Necip Paşa Kütüphanesi 370. Eser üzerine Bilal Erkoç tarafından bir yüksek lisans tezi hazırlanmıştır (2013).

Yazarın biyografisi için bk. “Hanîf, İbrahim Hanîf Bey”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/hanif-ibrahim-hanif-bey