Şemseddîn Sivasî’nin Menâkıbu'l-Hulefâ, Riyâzu'l-Hulefâ'ir-Râşidîn adlarıyla da bilinen, çoğunlukla dört halifeyle ilgili menkıbelere yer verdiği eseri. Eser 8 Cemaziyelevvel 989/10 Temmuz 1581'de tamamlanmıştır. (Kılıç 2010: 174)

Eserde dört halifeye ek olarak aşere-i mübeşşere, ehl-i beyt ve sahâbîlerle ilgili menkıbelere de yer verilmiştir. Bunun yanında eserde Hz. Peygamber'e ümmet olmanın fazileti konusunda da bir menkıbeye yer verilmiştir. 

12 bâbdan müteşekkil olan eser toplamda 412 menkıbe ihtiva etmektedir. Hz. Ebubekir, Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Ali menkıbeleri yanında aşere-i mübeşşere, ehl-i beyt ve bazı sahâbenin ve Hz. Muhammed’e ümmet olmanın faziletleri hakkında menkıbeler de mevcuttur. Eserde Anlaşılır bir dil kullanan Şemseddin Sivasi, zaman zaman arkaik Türkçe kelimeler yanında Arapça ve Farsça kelime ve terkiplere de yer vermiştir. Zaman zaman şiirlere de yer verilen eserde sık sık ayet ve hadis iktibaslarıyla konu işlenmeye çalışılmıştır. Geniş halk kitlelerine hitap eder tarzda kaleme alınan ve tasavvufi bir bakış açısıyla yazılan bu eser, daha çok ahlaki ve manevi değerlerin benimsetilmesine yönelik bir eserdir.

Menâkıb-ı Çehâr-yâr-ı Güzîn, Şemseddin Sivâsî'nin en hacimli ve en çok okunan eserlerinden birisi olmakla birlikte kütüphanelerdeki yazma nüshalarının yanında tespit edildiği kadarıyla “1842, 1848, 1862, 1873, 1891, 1894, 1907” yıllarında Osmanlıca olarak basılmıştır. Ayrıca bu önemli eser Cumhuriyet döneminde de 10 farklı yayınevi tarafından, sadeleştirilerek değişik isimlerle yayımlanmıştır. Bunların çoğu aynı yayın olmasına rağmen farklı yayınevlerinde farklı isimlerle yayımlanmıştır. Ayrıca bu yayınların birçoğu tertipsiz, düzensizdir ve birçok bölümleri atlanarak hazırlanmış, bazı yerler tam olarak anlaşılamadığı için üstünkörü geçiştirilmiştir. 

 Eser üzerine en titiz çalışma Mehmet Arslan (2017) tarafından yapılmıştır.

Yazarın biyografisi için bk. "Şemsî, Şemseddîn Sivasî". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/semsi-semseddin-sivasi