"Ahmedî" ya da "Kaygusuz" olarak bilinen Sârbân Ahmed'in 10/16.yy'da müridlerine gönderdiği mektuplardan oluşan tasavvufî eseri. Mehmed Tahir’e göre Kanunî devrinde yaşayan Ahmed Sârbân (ö.952/1545) sarbanbaşılık yaptığı için sarbân (deveci) lakabıyla anılmıştır.

Sârbân Ahmed'in divanınının ve mektûbâtının yazmalarının çeşitli kütüphanelerde nüshaları mevcuttur. Melamiyye-i Bayramiyye’dendir. Sârbân Ahmed'in ilahilerinin bulunduğu Divan'ının Konya Kütüphanesi’ndeki nüshası esas alınarak Mustafa Özdamar tarafından bir kısmı aynen nakledilmiş, bir kısmı da nesir şeklinde yorumlanarak neşredilmiştir. Mustafa Özdamar'ın bu çalışmasında Ahmed Sarban’a ait iki mektuba da yer verilmiştir. Sârbân mektuplarını müridlerine göndermiştir ki yetiştirdiği önemli halifeleri Ahmed Hüsameddin Ankaravî, Ali Alaeddin Vizevî ve Taptap Şah Ali’dir. Ahmed Sârbân Efendi bu mektuplarında hâlde, sözde, işte ve her durumda İslamiyet'e uymayı; talebelerinin birlik ve beraberliğini, iyi ahlakı, doğru itikadı, Bayrami-Melami âdâb ve erkanını, Ehl-i Beyt sevgisini, evliyaya muhabbeti ve bunların hâllerini bildirmekte, ihlası, takvayı tavsiye etmektedir. Müstakimzâde Süleyman Sadeddin Efendi de aynı bilgileri aktardıktan sonra Sârbân Ahmed'in iki mektubuyla ona ait olduğunu söylediği bazı şiirleri kaydeder. Mehmed Ali Ayni, Sadık Vicdani, Sursalı Mehmed Tahir, Hüseyin Vassaf gibi müellifler Sârbân Ahmed hakkında benzer bilgileri aktarmışlardır. Nesrinde ve manzumelerinde sanatlı ve süslü bir dilden kaçınmış, sade ve akıcı bir üslubu tercih etmiştir. Mektubat'ında da Eski Anadolu Türkçesinin ses hususiyetleri görülmektedir (Alkan 2019: 164-165; Kavruk 1995: 165 ).

Şairin biyografisi için bk. “Ahmedî/ Kaygusuz, Sârbân Ahmed". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/ahmedi-kaygusuz-sarban-ahmed.