Eserden Örnekler

MEHCÛRE

MUKADDİME

Bundan evvel tahrîrine cüret ettiğim (Mihridil) liyakat u ümidim fevkinde mazhar-ı takdir oldu.

Mukaddime-i kitapta temenni ettiğim tesâmühün bîdirîğ buyrulması sâyesinde gördüğü rağbet-i umûmiyye (Mehcûre)nin de tab'u neşrine cesaret verdi. 

Mehcûre ki şu beyaz sahîfeleri şebreng-i mâtem eden vakâyi-i müellimesi, beyaz kefen içinde çürümüş bir cebîn-i pâkin tecüme-i hatt-ı siyahından teşekkül etmiştir. Vak'a cihetiyle Mihridil kadar sade ve basit olmamakla beraber o kadar küçük de değildi. Ondan diriğ olunmayan nazar-ı hata-pûşânenin buna da taallukundan ümitvâr bulunduğum için neşrine ve hatta bunu da müellifât-ı sâire ile takip ederek o vechile ifâ-yı lâzime-i şükrâna azmeyledim. Ve minallahi'ttevfîk.    Vecîhî       (Yaşar 2001: 20).

 ...

Nam-ı sernâme-i makal olan "Mehcûre" ki mezar denilen ittisalgâh-ı vücûd-u adem içinde cism-i nazenîni hem-cinsine mezar olacak bir avuç türâb haline tahavvül etmiştir. (Yaşar 2001: 21).

...

Mehcûre dünyaya herkes gibi giryân geldi. Hayatı herkes gibi bir girye-i ma'sumane ile bir feryâd-ı hazin ile başladı. Fakirâne bir odada doğdu. Fakat kadr-i kudûmune dünyalar değer bir nûr-u intizâr ferş etmişti. Dadılar, dayeler kucağına doğmadı. Fakat hizmetine ciddî iki hizmetkâr ihzâr olunmuş en müşfik, en rahîm bir valide ile en âkıl, en vazife-şinas bir pederin nazar-ı şefkatlerine, sâye-i himâyetlerine tevdi kılınmıştır. (Yaşar 2001:22).

...

Güzeldi. O derece ki gönlünün rahatını servete feda edecek kadar yanlış düşünüp de küfvünün, haddinin fevkine ta'lik-i nazar etseydi istediği gencin; arzu eylediği mukbilin haremgâhını hüsn-ü çeşm-ârâsı te'mîn ederdi. (Yaşar 2001:24).

...

Mükerrem komşuluk hasebiyle çocukluğunda Mehcûre'yi bin kere görmüş, vâkıa kızın malum olan ahlakından dolayı herkes gibi o da dûrû-dırâz görüşerek husûsiyet peyda edememiş ise de kabiliyet-i hüsn ü ânını daha o zamandan takdîr eylemişti. Fakat altı yedi seneden beri kızı görmemiş ve komşusu Âkif Efendi'nin kerimesi bulunmaktan başka yâdından ona ait bir hatıra kalmamıştı. (Yaşar 2001: 30).