Hıfzî’nin (d.?- ö.?), bazı atasözlerini ihtiva eden mısralarla tertip ettiği eseri. Eser manzum-mensur bir dîbâce, yedi kıta, kısa bir mesnevi ve elifbâ tertibe uygun olarak yazılmış 638 atasözünden oluşur. Şair, döneminde çok bilinen bazı meşhur dizeleri de atasözü gibi değerlendirip eserine dâhil etmiştir. Halk diliyle söylenen atasözlerini sanatsız bulan Hıfzî, âlimler ve zarifler arasında, bilhassa padişah meclislerinde rağbet görebilmesi için süslenmesi ve manzum söylenmesi gerektiğini savunur (Beyzadeoğlu 1999: 32). Bu amaçla Arapça, Farsça sözcüklerle ve süslü ifadelerle atasözlerini yeniden düzenleyerek eserini oluşturmuştur.

Eser, Ali Emîrî’nin Durûb-ı Emsâl’ini hazırlarken faydalandığı kaynaklardan biridir (Yazar ve Arslan 2020: 94). İlki Tabhâne-i Âmire’de basılan (1262/1846) ve Milli Kütüphanede bulunan matbu nüsha; ikincisi ise TBMM Kütüphanesinde bulunan Sikke-i Manzûme-i Durûb-ı Emsâl adını taşıyan 06 TBMM LD 1234/4 numarada kayıtlı yazma olmak üzere iki nüshası bulunmaktadır (Fırat 2019: 5). Âdem Ceyhan, matbu nüshanın hangi yazmaya dayandığının tespit edilemediğini bildirir (2011: 214).

Manzûme-i Durûb-ı Emsâl  üzerine bir yüksek lisans tezi hazırlayan Ramazan Fırat, eseri 16. yüzyıl şairi Edirneli Hıfzî Mehmed Efendi’ye (Sarı Memi) ait olarak gösterir (2019: 4-5). Fakat Adem Ceyhan,  XVI. yüzyıl kaynaklarında Hıfzî’ye ait böyle bir eserden bahsedilmediğini belirterek,  şairin mukaddimede Sultan Ahmed’i ve onun Süleyman, Mehmed, Mustafa, Bâyezid, Numan, Abdülhamîd, Seyfeddîn adlı oğullarını övmesinden yola çıkarak Manzûme-i Durûb-ı Emsâl'in III. Ahmed (sal. 22 Ağustos 1703 – 1 Ekim 1730) devri şairlerinden Hıfzî’ye ait olması gerektiğini söyler (2011: 215). Hıfzî’nin, şehzadelere övgü amaçlı yedi kıtada yukarıdaki isimleri açıkça zikretmesi, bu isimlerin III. Ahmed’in oğulları olması; vezir övgüsü kısmında Halil’i (Damat İbrahim) kullanması,  eserin 18. yüzyılda tertip edildiğini göstermektedir.