Edirneli şair Örfî Mahmûd Ağa’nın (d. 1116/1705 - ö. 1192/1778) kendi başından geçtiği izlenimini veren hüzünlü bir aşk hikâyesini anlattığı kısa mesnevi. 149 beyitten meydana gelen Mahabbet-nâme, aruzun “mefâîlün mefâîlün feûlün” kalıbıyla yazılmıştır. Mesnevinin 64-74. beyitler arasındaki “Hulâsa-ı ‘Işk-ı Hakîkat” başlıklı murabba aruzun “fâilâtün fâilâtün fâilün” kalıbıyla yazılmıştır. 117-141. beyitler arasındaki mersiye ise aruzun “mefûlü fâilâtü mefâîlü fâilün” kalıbıyla yazılmış bir terkîb-i benddir. Eserin 1-6. beyitleri tevhîd, 7-19. beyitleri na‘t, 20-27. beyitleri sebeb-i te’lîf, 28-140. beyitleri hikâyenin anlatıldığı bölüm ve 141-149. beyitleri hâtimedir.

Mesnevinin konusu dar kapsamlı bir aşk hikâyesidir. Örfî, bir güzelin aşkıyla deliye döndüğünü, aklına Leylâ ve Mecnûn hikâyesi gelince onların hallerinin kendi aşkına benzediğini düşünüp teselli bulduğunu ve bu mesneviyi yazmaya karar verdiğini söyler. İlk önceleri sevgilisinin kendisine ilgi gösterdiğini, evine gizlice gelip sabaha kadar beraber oturduklarını, kızın aşkıyla şiirler yazdığını fakat aralarında asla vuslat olmadığını anlatır. Örfî ile arasındaki aşktan haberdar olan kızın annesi, kızını azarlar ve görüşmelerini yasaklar. Örfî, bu olaydan sonra gece gündüz ağlamaya, ah etmeye, ayrılık derdiyle gazeller söylemeye başlar. Onun bu perişanlığını görenler hâline üzülüp acırlar. Böyle perişan hâli devam eden Örfî, birden kendine gelir ve bir güzele duyulan aşkın gerçek aşk olmadığını, Allah’tan başka her şeyin fânî olduğunu anlayarak hakiki aşka ulaşır. Bu sefer de kıza aşk ateşi düşer ve feryâd ü figân ederek Örfî’den vuslat talep eder. Bu kez de Örfî, naz eder ve dilberi dize getirmenin şevkiyle âşıklıktaki iddiasını anlatan bir murabba söyler. Örfî’nin bu hallerini gören arif bir dostu ona sevdiğiyle evlenmesini nasihat eder. Gönlüne tekrar cânân arzusu düşen Örfî, annesine derdini açar. Haberciler gönderilip düğün hazırlıkları başlayınca bir yıl süren ayrılık sona erer ve nikâhları kıyılarak birbirlerine kavuşurlar. Vuslatın arkasından firkat gelir. Nikâhtan iki yıl sonra kızın vebadan ölmesi üzerine Örfî, kızın güzelliklerini ve aşkının büyüklüğünü anlattığı bir mersiye söyler. Aşk sırrını çözdüğünü, gerçek aşkın ilahi aşk olduğunu anlatır. Bu eseri yazmasındaki sebebin Leylâ ve Mecnûn hikâyesi olduğunu tekrar ederek okuyanlardan hayır dua ister ve hikâyesini bitirir. Küçük bir hikaye olmakla beraber şairin Leylâ vü Mecnûn mesnevisinden etkilendiği motifler; kızın annesinin durumu öğrenip görüşmelerini yasaklaması, Örfî’nin Mecnûn gibi perişan olup kendini kaybetmesi, ayrılık acısıyla şiirler söylemesi, mecazi aşktan hakiki aşka ulaşması ve sevgilisinin vuslat teklifini reddetmesidir.

Mesnevinin mevcut tek nüshası, Edirne Selimiye Kütüphanesi Türkçe Yazmalar Bölümü 2195 numarada kayıtlı mecmuanın 85b-89b varakları arasındadır. Mahabbet-nâme, Müberra Gürgendereli tarafından yayınlanmıştır (2002).

Şairin biyografisi için bk. "Örfî, Mahmûd Ağa". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/orfi-mahmud-aga