Behiştî’nin çift kahramanlı aşk mesnevisi. Aruzun mef’ûlü mefâ’ilün fe’ûlün kalıbıyla yazılan eserin hangi tarihte yazıldığı net olarak belli değildir. Ancak şairin Molla Câmî’nin 889/1484 yılında kaleme aldığı aynı isimli mesnevisini gördüğünü söylemesinden, eserin bu tarihten sonra kaleme alındığı anlaşılmaktadır. Agah Sırrı Levend de eserin hâtimesinde Behiştî’nin padişah II. Bâyezîd’den uzak oluşunu dile getirmesinden hareketle, onun bu manzumeyi henüz affedilmeden önce yazmış olabileceğini belirtir. Bu iki bilgiden hareketle mesnevinin Behiştî’nin İran’da bulunduğu dönemde, 1484’ten sonraki bir tarihte yazıldığı söylenebilir. Zeynel Abidin Aygün’ün hazırladığı doktora tezine göre eser 1995 beyittir. Sebeb-i telif bölümünde şair, mesnevisini bir benzeri olmayan başarılı bir eser yazmak amacıyla kaleme aldığını söylese de hâtime bölümündeki ifadelerden Behiştî’nin Leylâ vü Mecnûn mesnevisini II. Bâyezîd tarafından bağışlanmak ve ona şükran sunmak için telif ettiği anlaşılmaktadır. Şair kendinden önce Leylâ vü Mecnûn mesnevisi yazan Nizâmî, Câmî ve Hüsrev’in haklarını teslim eder ve onların yolundan gitmenin kendisine kıymet kazandırdığını ifade eder. Behiştî eserinde, Leylâ vü Mecnûn’u Türkçe yazmanın çok zor olduğunu, bunu ilk olarak kendisinin başardığını söylese de Edirneli Şâhidî (1478) ve Alî Şîr Nevâyî’nin (1484) kaleme aldığı Leylâ vü Mecnûn mesnevileri Behiştî’ninkinden öncedir (Aygün 1993: 53, 42-43).

Birden fazla tevhid, münacat, methiye ve fahriye bölümleri içermesi dışında klasik mesnevi tertibine büyük ölçüde uygun olan eserde, Farsça yazılmış yirmi altı başlık bulunur (Aygün 1993: 234). 14-15. yüzyıl mesnevilerinde görülen na'ttan hemen sonra miraciye bölümüne yer verilmesine Behiştî’nin eserinde de rastlanır. Muhtevanın tek bir çizgi etrafında gelişip sonlandığı eserde, Nizâmî’de  görülen anlatım arasındaki hikâyeler yoktur. Leylâ ile Mecnûn arasındaki beşerî aşkın ilahi aşka dönüşmesinin tasavvufi mecazlarla anlatıldığı mesnevi, yazıldığı dönemin genel özelliğine uygun olarak anlaşılır bir Türkçeyle yazılmıştır. Halk söyleyişi özelliklerinden de faydalanan Behiştî, manzumesinde deyim ve atasözlerine sıkça yer vermiştir. Zaman zaman Çağatay Türkçesi özellikleri görülmekle beraber (Aksoy 1992: 145) dönemin konuşma ve yazı dilindeki Türkçe sözcüklerle kimi arkaik kelimelerin kullanılması yönüyle eser, dil çalışmaları için kaynak oluşturabilecek niteliktedir (Aygün 1993: 117).

Leylâ vü Mecnûn mesnevisinin bilinen iki nüshası mevcuttur. Bu nüshalardan biri İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesi, Türkçe Yazmalar, 5591 numarada kayıtlıdır. Diğeri ise İngiltere Durham Üniversitesi, Ushaw College Churc Kütüphanesi’ndedir. Ersen Ersoy’un verdiği bilgiye göre (2011: 256-257) İngiltere'de bulunan nüsha, Behiştî’nin Hamse'sini oluşturan diğer mesnevileri de içermektedir. Ancak nüshanın hangi numara ile kütüphanede kayıtlı olduğu bilgisi paylaşılmamıştır. Beş adet de minyatür bulunan Leyla vü Mecnûn mesnevisi söz konusu nüshanın 75-91, 96-105. varakları arasında olup 1865 beyitten müteşekkildir.

İstanbul Üniversitesi'nde bulunan nüsha üzerine bir mezuniyet tezi (İlter 1951) ve bir de doktora tezi (Aygün 1999) yapılmıştır.  

Şairin biyografisi için bk. "Behiştî/Bihiştî, Ahmed Sinân Çelebi". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/behisti-bihisti-ahmed-sinan-celebi