Ahmet Mithat'ın  üç ayrı kişi tarafından anlatılan iç içe geçmiş üç hikâyeden oluşan bir eseri. Bu üç olayı birleştiren unsur ise Fransızlarda görülen ve anlatıcı tarafından "çançanlık" olarak isimlendirilen bir gelenektir. Çançanlık zengin Fransız ailelerin zaman zaman bir araya gelerek olur olmaz her şey hakkında yaptıkları konuşmalar olarak tanımlanmaktadır. Böyle bir toplantıda iki kişinin karşılıklı olarak iki mübalağalı olay anlatmasıyla asıl hikâye başlar. Birinci anlatıcı kendi başından geçen bir olayı anlatır. Buna göre Sen nehrinde boğulmak üzere olan bir adamı kurtarmıştır ve bu yüzden bir madalyayla ödüllendirilmiştir. Ancak orada bulunan biri, boğulma tehlikesi yaşayan kişiyi tanıdığını, canları sıkıldığı için böyle bir oyuna başvurduklarını söyleyince herkes kahkahalarla güler. İkinci anlatıcı toplantının ev sahibidir. O da içeriden uzun bir tütün çubuğu getirir. Ev sahibi bir gün okyanusun kenarında otururken birdenbire denizin yükseldiğini fark eder. İçeriye doğru kaçmaya çalışırken ayağı kayaların arasına sıkışır ve ayağını oradan bir türlü kurtaramaz. Bir süre sonra sular ağzına, burnuna kadar gelince elinde tuttuğu ve kendisine İstanbul'daki bir arkadaşı tarafından hediye edilen tütün çubuğunu ağzına alarak havaya kaldırır ve öylece hava almaya devam eder. Bir süre sonra cezir başlar ve sular çekilmeye başlar. Böylece adamın hayatı tütün çubuğu sayesinde kurtulur. Üçüncü anlatıcı ise oldukça yaşlı bir adamdır. Gençliğinde yaşadığı bir olayı anlatır. Ailesi genci eğitimi için Paris'e gönderir. Orada bir apartmanda kalır. Genç hayatından memnundur, ancak bir sıkıntısı vardır: Evinin duvarına bitişik evde oturan bir karı koca ile kızları. Bunlar her gün birbirlerine kaba ve küfürlü sözler söyleyerek kavga etmektedirler. Bu üçlünün dışında yine onlar gibi sürekli küfreden bir papağanları vardır. Bir gün genç, bir kızla tanışır ve onunla evlenmeye karar verir. Kız ona ailesiyle tanışmak üzere bir adres verir. Genç ertesi gün eve gider. Kızın tıpkı kendisi gibi oldukça kibar annesi ve babası vardır. Genç onları da tanıyınca artık kızla evlenmeyi kesinlikle kafasına koymuşken birdenbire küfreden bir ses duyar. Başını kaldırır ve bir papağan görür. O zaman bu ailenin sürekli kavga eden komşuları olduğunu anlayarak evden kaçar. Papağan onun cankurtaranı olmuştur. Toplantıda bulunanlar oybirliğiyle son hikâyeyi en güzel cankurtaran hikâyesi olarak seçerler.

Bu hikâyede olaylar anlatılırken merak ve gerilimin canlı tutulduğu görülmektedir. Böylece yazar, "devrin okuyucusunun bir hikâyeden beklediği en önemli unsurun, merak ve gerilimin hikâyeci tarafından nasıl ayarlanabileceğinin bir örneğini vermiş olur." (Gökçek 2001: XXIV).

Bu hikâyenin bir diğer önemli yanı birden fazla anlatıcının eserde yer almış olmasıdır. Başlarından geçen olayları anlatan üç anlatıcı, kahraman anlatıcı olarak I. şahıs anlatımı kullanırken, her şeyi bilen konumundaki yazar anlatıcı ise III. şahıs anlatımı kullanmaktadır. Türk edebiyatında birçok "ilk"in örneğini veren Ahmet Mithat Efendi'nin bu uygulaması da bir yenilik olarak kabul edilmelidir.

Yazarın biyografisi için bk. “Ahmet Mithat Efendi”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/ahmet-mithat-efendi