Ebu Bekir Kânî'nin manzum ve mensur olarak kaleme aldığı, Hezliyyât adıyla da bilinen eseri. Eserin manzum nüshası, mensur bir ön sözle başlamış ve ardından kaside, gazel, müstezat, tahmis, kıta ve mısralardan oluşan 276 manzume yer almıştır. Manzumelerle ilgili kısa açıklamaların yapıldığı eserde Yeğen Mehmet Paşa’nın hizmetinde görevli Dâdi ve Bâdi mahlaslı iki askerin ağzından birbirlerine şaka yollu nazire olarak söyledikleri sözlere yer verilmiştir. Kânî, Letâ’if'inde gündelik yaşamda karşılaşılan bir takım sorunlara, aile içi ilişkilere, örf, âdet, gelenek ve göreneklere dair dikkatini çeken ilginç durumlara ve gülünç yönlere doğrudan herhangi bir kimseyi hedef almadan mizahi bir üslupla yer vermiş; toplum içinde kendini bilmezlerin, bilgiçlik taslayanların, tutarsız davrananların gülünç yanlarını “Allâme” karakteriyle yermiştir (Çıraklı 1998: 7). Klâsik letâ’if özellikleri göstermeyen eserin mensur nüshası üzerine çalışan Batislam (1997); eserde 28 metne yer verildiğine ve bu metinlerin 1 tevliyet beratı, 11 mektup, 1 latife, 1 tam 1 yarım fıkra, 1 şiir, 2 beyit şerhi, 2 tezkire şerhi, 4 yarım mektup, 2 mektup kenarı, 1 vakfiye, 1 borç senedi ve 1 mektuptan oluştuğuna değinerek söz konusu metinlerde hiciv ve mizah ögelerinin önemli yer tuttuğuna ve  eserde mektupların fazlalığına dikkat çekmiştir. Metinlerdeki hiciv unsurlarının hedefi, her zaman açıkça belirtilmediği gibi bu tür ifadelerde kullanılan dil de zaman zaman oldukça kaba ve müstehcen özellikler göstermektedir (Batislam 2007:149). Manzum ve mensur olarak ayrı ve birlikte istinsah edilmiş on nüshası  bulunan Letâ'if-nâme üzerinde bir doktora (Batislam 1997) ve yüksek lisans (Çıraklı 1998) tezi yapılmıştır.

Şairin biyografisi için bk. “Kânî Ebu Bekir”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü: http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/kani-ebu-bekir