Celâyir Devleti’nin dördüncü hükümdarı olan Ahmed İbn Veys’in Külliyât’ının altıncı Dîvân’ıdır. Kitâbu’l-Garbiyyât 2115 beyittir. Dîvân içinde 195 gazel, 23 nâ-tamâm gazel, 1 kaside, 3 terci-i bend, 11 mesnevi, 49 kıt’a, 51 rubai, 117 müfred ve 6 mısra bulunmaktadır (Değirmençay 2000: 24). Eser, bu haliyle orta ölçekli bir divan görünümündedir. Şair, gazellerinde mahlas yerine daha çok Ahmed ismini, bunun yanı sıra da Ahmed bin Veys, Ahmed-i Veys, Ahmed b. Şeyh Üveys gibi soyunu gösteren isimleri/mahlasları kullanmıştır. Dîvân'daki gazeller daha çok 5 ile 9 beyitten oluşmaktadır. Az da olsa 10 ve 15 beyit olanları da vardır. Gazeller rindane özellikler taşımaktadır ve bunlarda Hâfız-ı Şîrâzî (ö. 792/1389)’nin etkisi gözlemlenmektedir. Beşerî aşkın özelliklerini yansıtan âşıkane gazeller de oldukça fazladır. Dîvân’da yer alan tek kaside, 29 beyit olup nesîb, fahriye ve dua bölümünden müteşekkildir. "Tercî’ât" başlığı altında yer alan terci-i bendlerin bend sayısı beş ile on beyit arasında değişmektedir. Bunların bendleri beş mısra olup muhtevaları birbirinden farklıdır. “Tercî’-i Bend Mesnevî der-Tarz-ı Hâs” başlığı altındaki ikinci terci-i bendin bendleri mesnevi kafiye şekliyle kaleme alınmış olup şair bununla kendine has bir tarz ortaya koymaya çalışmıştır. Mesnevilerin en kısası 2, en uzunu 25 beyittir. Mesnevilerde daha çok âşıkane duygulara yer verilmiş, rint bir söylem dile getirilmiştir. Şairin diğer nazım şekillerinde yazdığı manzumeler, geleneğin belirlediği içerikte olup farklı bir özellik arz etmemektedir.

Veyis Değirmençay, eser üzerinde bir yüksek lisans tezi hazırlamış (1992), daha sonra bu çalışma kitap olarak yayımlanmıştır (2000).

Şairin biyografisi için bk. “Ahmed İbn Veys, Gıyâseddîn Sultân Ahmed Bahâdır, Mugîseddîn Sultân Ahmed”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/ahmed-ibn-veys-giyaseddin-sultan