Yâkûb Afvî’nin Hediyyetü’l-vu‘âz ve Tuhfetü’l-vu‘âz dışında kaleme aldığı diğer vaaz kitabıdır. Şeyh Afvî Hüdâyî âsitânesi dışında Üsküdar Yeni Valide ve Şehzâde câmilerinde kürsî şeyhliği yapmıştır. Bu eser söz konusu câmilerden birinde yaptığı vaazları içermektedir. Arapça kaleme alınan eserin müellif nüshası tespit edilememiştir. Süleymaniye kütüphanesi H. Nasuhi Dergahı koleksiyonu 160 numarada kayıtlı nüsha, Nasûhiyye tarikının pîri Mehmed Nasûhî Efendi’nin oğlu şeyh Alâaddîn Efendi (v. 1165/1752) tarafından, müellif nüshasından istinsah edilmiştir. Ferağ kaydında Alâaddîn Efendi 25 Muharrem 1150/ 25 Mayıs 1737 senesinde istinsâhı tamamladığını bildirir. Ve eseri Nasûhî dergâhında şeyh olacak Nasûhîzâdelerin istifadesi için onların tasarrufuna emânet etmiştir. 194 varaklık bu nüshanın, müstensihin açıklamalarından dolayı tam bir nüsha olduğu söylenebilir.

Konya Bölge Yazma Eserler Kütüphanesi Burdur İl Halk Kütüphanesi koleksiyonundaki Kenzü’l-vâizîn nüshası Mehmed b. İsmail Ispartavî tarafından 1155/1741’de istinsah edilmiş olup 136 varaktır. Aynı kütüphanedeki Antalya Elmalı İlçe Halk Kütüphanesi koleksiyonu 2788/11 (176b-196a) numarada kayıtlı nüsha eksiktir. Balıkesir İl Halk Kütüphanesi 543 numarada kayıtlı diğer bir nüsha tam olup Hüseyin b. Mustafa el-Fenâyî tarafından 1223/1807’de istinsah edilmiştir.

Yâkûb Afvî ile ilgili yapılan çalışmalarda umumiyetle Kenzü’l-vâizîn zikredilmemiştir. Oysa Osmanlı dönemi müellif ve eserlerine dâir kaynaklarda Afvî’nin eserleri arasında ismi geçmektedir. Muhtevâ olarak konular Hediyyetü’l-vu‘âz ve Tuhfetü’l-vu‘âz’dakilerle paralellik arzetmekle birlikte üç vaaz kitabı birbirinden farklıdır. Nitekim İsrâ suresinin ilk âyeti hem Kenz’de hem de Hediyyetü’l-vu‘âz’da bir meclis konusudur. Ancak muhtevâ aynı değildir. Yine “Ey inananlar! Allah’ı çokça zikredin” (Ahzâb 33:41) âyetinin tefsiri Kenz’de ve Tuhfetü’l-vu‘âz’da farklı içeriğe sahiptir. 58 meclisten oluşan eserde konular diğer vaaz eserlerine nispetle daha muhtasardır. Girişte muhtevaya ışık tutan fihrist bulunmaktadır.

Afvî, Kenz’de de sık sık kaynaklarını kaydetmiştir. Ömer Nesefî’nin, Fahreddîn er-Râzî’nin, Suyûtî’nin tefsirlerinden ve Kevâşî’nin eserlerinden faydalanmıştır. Sahîhayn dışında Hakîm Tirmizî’nin Nevâdiru’l-usûl’ü, İbn Hibbân’ın Sahîh’i, Hakîm en-Nisâbûrî’nin Müstedrek’i, Taberânî’nin Mu’cem’leri, Begavî’nin Mesâbîhu’s-sünne’si, Deylemî’nin Firdevsü’l-ahbâr’ı başlıca hadis kaynaklarıdır. İbnü’l-Cevzî’nin Tebsıra ve Abdülbârî es-Sinobî’nin Hayâtü’l-kulûb isimli vaaz kitapları, İbn Arabî’nin Fütuhât’ı, Şemseddin Şâmî’nin Sübülü’l-hüdâ ve’r-reşâd fî sîreti ḫayri’l-ibâd ve Ebû Abdullah Muhammed er-Rassâ'nın Tezkiretü’l-muhibbîn fî esmai Seyyidi’l-Mürselîn’i eserde adı geçen diğer kaynak eserlerdir. İlk meclisin konusu Fâtiha sûresinin tefsiridir. Müteakip iki mecliste Ahzâb suresi 41. ve Muhammed suresi 19. âyetlerinden hareketle zikir konusunu işlemiştir. Hz. Peygamber’e sâlâtın farzıyeti ile ilgili âyet ve Nebî’ye salâtın fazileti dördüncü ve beşinci meclislerin konusudur. Eser Hz. Peygamber’in risâletinin hususiyetlerine işâret eden ayetlerin yorumlarını içeren meclislerle devâm eder. Üç aylar ve bu ayların kudsiyeti, oruç, zekat, hac gibi farzlara ilişkin ayetlerin tefsiri müteakip meclislerde konu edilmiştir. Ölüm ve halleri, kabir hayatı, kıyâmet alametleri gibi inzâr kabilinden mevzular, sabır gibi ahlâki bahisler, duânın kabul olması için şartlar, nafîle ibâdetler gibi müslümanın hayatını tenvir edici konular müstakil meclislerde işlenmiştir. Kenz’de vaaz üslûbundan ziyâde ilmî bir üslûb hâkimdir. Hitap cümleleri yer almaz. Tefsir konusunda öncelikle kelimelerin gramatik izahlarına önem verilmiştir. Eseri vaaz diline yaklaştıran husus, peygamber kıssalarına, sahabe hayatından örneklere ve sûfîlerin menkıbelerine ve sözlerine geniş yer verilmiş olmasıdır.

Müellifin biyografisi için bk. “Afvî, Yakub”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/afvi-yakub