Abdülhak Hâmit Tarhan’ın Paris elçiliğindeki görevinden azledildikten sonra yazdığı ve dönemin sansürü nedeniyle 1886 yılında Bir Sefilenin Hasbıhâli adıyla yayımlanan eseri. Hâmit, eserin ön sözünde Kahpe’yi yazarken Victor Hugo’nun Sefiller’inden etkilendiğini söyler. İçinde mensur kısımların da bulunduğu eser, tiyatro örgüsü kullanılarak yazılmış ve monolog şeklinde düzenlenmiştir.

Kahpe’de âşık olduğu erkek tarafından kandırıldığı için fuhşa sürüklenen bir genç kızın feryatları vardır. İlk olarak kendisini terk eden erkeğe “Beni en sonra bıraktın mı rezil?” diye seslenen genç kız, onun yüzünden fahişe olduğunu anlatır. Hemen arkasından da onunla tanışmadan önce yaşlı anne ve babasıyla birlikte  fakir ama mutlu bir şekilde yaşadığı köy hayatını betimler. Şiirin geri kalanında da genç kızın bazen geçmişteki mutlu hayatını anımsamasıyla bazen de içinde bulunduğu hayatı görmesiyle yaşadığı gelgitleri ve bu gelgitler neticesinde erkeğe ettiği lanetleri okuruz. Genç kız, bir yandan onu ailesinden ayıran ve toplumun dışladığı biri haline getiren erkekten nefret ederken bir yandan da hâlâ ona âşıktır ve umutsuz bir şekilde onun gelmesini beklemektedir. Kendisini bu dünyada hiçbir yere ait hissetmeyen bu yüzden de şiir boyunca fahişe olarak yaşamaktansa ölmeyi dileyen genç kız, şiirin sonunda kendi hayaliyle karşılaşır ve hayalinin boğazını sıkarken aslında kendi boğazını sıkarak intihar eder.

Kadınların yaşadığı sorunlar karşısında her zaman duyarlı olan Abdülhak Hâmit Tarhan'ın eserlerinin ortak özelliklerinden biri kadın-erkek eşitliğidir. Bu yüzden de şair, eserin genelinde aldatılan genç kızın tarafında yer almakta ve toplumun kadını suçlu, erkeği ise masum görmesini eleştirmektedir. Ona göre suçun büyüğü aldanan kadında değil onu aldatan erkektedir. Şiirin dikkat çekici noktalarından biri de genç kızın başına gelenlerin kader olarak değerlendirilemeyeceği düşüncesidir. Buna göre Allah’ın insanlara kötülük etmeyeceği, yapılan kötülüklerin mesuliyetinin insanlarda olduğu fikri vurgulanır.

Abdülhak Hâmit, şiirde “nağmeler, handeler, istihzalar” örneğinde olduğu gibi mana ve ahenk açısından birbirine yakın kelimeleri sıkılıkla kullanır. Bununla birlikte şiirde ahengi yakalamak için kelime tekrarlarından, zıt anlamlı kelimelerden, asonans ve aliterasyonlardan yararlanır. Ayrıca bazen anlamı güçlendirmek bazen de vezne uydurmak için “Allah, Rab, Yezdân, Huda, Hak, Mevlâ, Rahman, Hâlık” gibi kelimeleri şiirde arka arkaya kullandığını da görürüz. Eserin okur üzerindeki etkisini arttıran en önemli hususlardan biri de genç kızın yaşadıklarını onun kendi sesinden ve kendi bakış açısından dinlememizdir.

Süleyman Nazif’in ısrarları neticesinde eser, Kahpe adıyla 1925 yılında yeniden yayımlanır. Kahpe’yi ilk kez 2001 yılında İnci Enginün yeni harflere aktarmıştır.

Yazarın biyografisi için bk. “Abdülhak Hamit Tarhan”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/tarhan-abdulhak-hamit.