Hüseyin Râci Efendi’nin Zağra’da vakıf yöneticiliğinde bulunduğu sırada kaleme aldığı İlcâm-ı Hısâm’ın devamı niteliğindeki mesnevisi. Eser, müellifin kendi el yazısıyla yazdığı müsvedde hâlindeki defterde İlcam-ı Hısâm’dan hemen sonra yer almaktadır. Hem konu hem de şekil olarak İlcâm-ı Hısâm’ın devamı niteliğinde olan manzume, mesnevi nazım şekliyle ve aruzun "mef’ûlü mefâ’ilün fe’ûlün" kalıbıyla yazılmıştır. 47 beyitten oluşan manzumenin son beytinin bir mısraı eksiktir.

RâcÎ, bu manzumede İlcâm-ı Hısâm’dan farklı olarak sadece maruz kalınan ithamlara cevap vermiş, daha somut deliller ortaya koymuştur. İlzâm-ı Avâm’da tevhit, dua, mukaddime gibi bölümler bulunmamaktadır. Şair, ithamda bulunan kişi ve veya kişileri doğrudan muhatap alarak giriş yapmaktadır. Vakfın alacaklı ve borçlu olduğu kişiler ismen zikredilmekte, alınacak ve verilecek miktarlar beyan edilmektedir. Maddi durumları iyi olmadığı için borçlarını ödeyemeyen kişilerin yanında maddi durumları iyi olduğu hâlde borcunu ödemeyen kişilerin de olduğunu belirten şair, bu kişilerden durumu iyi olmayanları mazur görmekte durumu iyi olduğu hâlde borcunu ödemeyenleri de şiddetle eleştirmektedir. Manzumenin 38. beytinden sonra hatime bölümü gelmektedir. Burada, ithamlarda bulunan kişilerin niyet ve maksatlarının ifşa olduğu artık bunların sözlerine kulak verilmemesi gerektiği ifade edilmektedir. 

Eser üzerine Bahir Selçuk ve Mesut Algül (2017) tarafından bir çalışma yapılmıştır.

Şairin biyografisi hakkında bk. “ Râcî, Hüseyin Râcî Efendi, Karinabadlı”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/raci-huseyin-raci-efendi-karinabadli