Güftî’nin manzum aşere-i mübeşşere hilyesi. Müellif tarafından esere verilmiş bir ad yoktur. Arslan, şairin kendi ifadelerini göz önünde bulundurarak genel adı Hilye-i Güftî olan eserin adının Hilye-i Haseneyn ve Aşere-i Mübeşşere olması gerektiğini ve eserin tahminen 1061/1650 tarihinden önceki bir tarihte yazıldığı söyler (2007: 86).  Eser, aruzun “fe‘ilâtün fe‘ilâtün fe‘ilün” kalıbıyla yazılmış 333 beyitlik bir mesnevi olup Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin ile aşere-i mübeşşerenin hilyelerinin anlatıldığı iki ana bölümden oluşur. Eldeki nüshalara göre eksik bir sebeb-i te’lifle başlayıp hatime ile son bulur. Güftî, manzumesini yazış sebebini anlatırken Hâkânî’nin Hz. Peygamber hilyesini, Cevrî’nin ise dört halife hilyesini kaleme aldığını, bunun üzerine kendisinin de Hz. Hasan, Hz. Hüseyin, dört halife ve aşere-i mübeşşerre hilyelerini yazmaya karar verdiğini söyler. Eserde aşere-i mübeşşereden olan dört halifenin fizikî tasviri yapılmıştır. Ancak geriye kalanların yani Talha b. Ubeydullah, Zübeyr İbni Avvâm, ‘Abdu’r-rahmân, Sa‘d-ı Vakkâs, Sa‘d-ı Dîger ve Ubeydü’l-Cerrâh’ın sadece doğumları, hayatları, başlarından geçen bazı önemli olaylar ve vefatları gibi onların hayatlarının belli başlı bazı dönemleri hakkında bilgi verilmiştir. Aşere-i mübeşşerenin fizikî özellikleri anlatılmadığı için eserin bu bölümü aslında hilye özelliği göstermez (Erdoğan 2013: 752-753). Ancak Güftî’nin hilyesi Hz. Hasan ile Hz. Hüseyin’in hilyesini veren ilk manzume olması ve dört halife hilyesini de vermesi bakımından önemlidir (Erdoğan 2013: 25).

Kocatürk, Güftî’nin hilyesi için “Gerçekten kendi nazmı Hâkânî'nin diline nisbetle on yedinci yüzyıl mahsülü olarak taze ve Cevrî’nin sade dilinden biraz daha sanatlı olduğu gibi hilyesi de onunkinden ve Hâkânî’ninkinden geniştir" (1964: 454) diyerek dil ve konu bakımından bir karşılaştırma yapar. Hâkânî Hz. Peygamber hilyesini Cevrî de sadece dört halifenin hilyesini yazmıştır. Güftî’nin eserinde ise on iki kişiden bahsedilmiştir. Bu sebeple konu bakımından diğer iki hilyeden geniştir. Ancak Güftî, ele aldığı kişilerin hilyesini yeterli bir biçimde verememiştir. Güftî’nin hilyesinin genel olarak hilyeye benzer en önemli bölümünü dört halifenin fiziksel özelliklerinin anlatıldığı bölüm oluşturur. Eserde dört halife dışında kalan ve aşere-i mübeşşereden olan şahısların hilyeleri yerine menkıbeleri verilmiştir. Ayrıca eserde Hz. Hasan ile Hz. Hüseyin’in fiziksel özellikleri tasvir edilmemiş, divan şiirinin klasik benzetmeleri çerçevesinde onların ele alınan uzuvlarının övgüsü yapılmıştır. Hz. Hasan ile Hz. Hüseyin’in anlatıldığı bu bölüm hilye benzeri manzume olarak değerlendirilebileceği gibi dört halife dışında kalan aşere-i mübeşşerenin anlatıldığı bölümün de hilye olmaktan uzak olduğu söylenebilir (Erdoğan 2013: 754). Kocatürk, "eser -Cevrî’nin küçücük eserinden üstün sayılabilirse de- Hâkânî’nin hilyesindeki samimi ruh ve eda ile boy ölçüşecek durumda değildir. Nitekim devrinde de daha sonra da geniş bir tesir yapmamış, Hâkânî’nin hilyesi ve Süleymân Çelebi’nin Mevlid’i gibi mühim bir rağbet görmemiştir" (1964: 454) demektedir. Cevrî’nin hilyesiyle yapılan bu karşılaştırmada ise içerik değil, hacim esas alınmıştır. Oysaki edebî bir eseri değerli kılan öncelikli esas, hacim değil eserin dili, üslubu ve ele alınan konunun işleyiş biçimidir. Hemen hemen her hilye sahibi Hâkânî’den olduğu kadar Cevrî’den de övgüyle bahseder. Güftî’nin eserinin Cevrî’ninkinden daha üstün olduğu söylenemez (Erdoğan 2013: 754).

Eser üzerine Mustafa Arslan bir makale hazırlamış (2007), Mehtap Erdoğan ise Türk Edebiyatında Manzum Hilyeler adlı çalışmasında Güftî’nin hilyesine yer vermiştir (2013).

Şairin biyografisi için bk. “Güftî, Ali”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/gufti-ali