Necccâr-zâde Şeyh Rızâ (d.1090/1679-80-ö.1159/1746) tarafından yazılan ve hilye olarak tanımlanan ancak hilye özelliği göstermeyen manzume. Eser, aruzun “fâ‘ilâtün fâ‘ilâtün fâ‘ilâtün fâ‘ilün” kalıbıyla yazılmış 75 beyitlik bir mesnevidir. Manzumenin 30 beyti Arapça ve Farsça, 45 beyti Türkçedir. Arapça ve Farsça bu beyitler Türkçe beyitlerin arasına dağınık olarak yerleştirilmiştir. Neccâr-zâde Rızâ’nın manzumesinin konusu, İslam dünyasının Kâdiriyye’den sonra en yaygın ikinci tarikatı olan Nakşibeniyye tarikatının kurucusu olarak kabul edilen Bahâeddîn Nakşibend’in övgüsüdür (Erdoğan 2013: 840).

Neccâr-zâde Rızâ, her ne kadar mesnevisini "hilye" olarak tanımlasa da içerik açısından bakıldığında aslında bu manzume hilye özelliği göstermez. Bahâeddîn Nakşibend’in herhangi bir uzvunun tasvir edildiği tek bir beyit bile bulunmaz. Bazı hilyelerde hilyesi verilen kişinin net bir fizikî portresi çizilemese bile bazı uzuvlarının divan şiirinin klasik benzetmeleri çerçevesinde övgüsünün yapıldığı görülür. Ancak Neccâr-zâde Rızâ’nın manzumesi bu özelliği bile taşımaz. Şair muhtemelen elde bilgi bulunmaması sebebiyle Bahâeddîn Nakşibend’in tasvirini yapamamıştır.

Üzerindeki su lekeleri dolayısıyla bazı yerleri tamamen okunamaz durumda olan bir nüshası vardır. Manzume üzerine Fatma Hilal Üzer (2002), Mehmet Özdemir (2012) ve Mehtap Erdoğan (2013) çalışmıştır.

Şairin biyografisi için bk. “Rızâ, Neccâr-zâde Şeh Rızâ”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/riza-necccarzade-seyh-riza