Nâbî’nin oğlu Ebulhayr Mehmed Çelebi için mesnevi nazım şekliyle yazdığı, manzum nasîhat-nâme. Eserin asıl adı Hayrî-nâme olmasına rağmen daha çok Hayriye diye tanınmış ve kaynaklarda da bu adla anılmıştır. Mesnevinin "Sebeb-i nazm-ı nasîhâtnâme" bölümünde müellif, eserini yedi yaşındaki oğlu Ebulhayr Mehmed Çelebi’ye hitaben yazdığını ve ona Hayrî-nâme adını verdiğini bizzat söyler. 1113/1701 yılında Halep'te kaleme alınan eser 1660 beyittir. Aruzun "fe‘ilâtün fe‘ilâtün fe‘ilün" vezniyle yazılan ve 35 bölümden oluşan eserin bölüm başlıkları da manzum olup aynı vezinle yazılmış birer mısra şeklindedir.

Türk Edebiyatının ilk pedagojik eserlerinden sayılan ve Nâbî'nin kendi tecrübelerine de yer vererek bir orijinallik kazandırmaya çalıştığı Hayriye; din, ibadet, ilim, tasavvuf, ahlâk, tıp, devlet yönetimi gibi başlıklar altında, kendi dönemi için olduğu kadar günümüz için de değişmez dersler, düşünceler ve nasihatlerle doludur. Hayriye'nin giriş bölümünde 65 beyitlik Allah’a hamd ü sena ile tevhid yer alır. Bu bölümde kâinatın yaratılışı, eşyanın hikmeti, eşya ve insandaki mertebelerin amacına değinilir ve Hz. Peygamber’in övgüsüne geçilir. Bunu şairin oğlunun doğumu, kendi hakkında bilgi, eserin telif sebebi ve İslâm’ın şartlarıyla ilgili bölümler takip eder. Daha sonra ilmin ve çalışmanın önemi ve cehaletin ne denli kötü bir hastalık olduğu anlatılarak çeşitli ilimler hakkında bilgi verilir. Nâbî, Allah’ı bilme ve tanımanın gereği üzerinde durarak oğluna irfan sahibi olmasını, bunun için mutasavvıfların yazdığı eserleri okumasını tavsiye eder ancak, felsefeden uzak durmasını ister. Oğlu Mehmed Çelebi’nin şahsında bütün gençlere ham sofu değil ârif olmalarını öğütler. Şair “Der beyân-ı şeref-i İstanbul” başlığını taşıyan bölümde oğluna İstanbul'u anlatır. Nâbî mevzun sözün güzelliğine de dikkat çekerek bu hususta birçok şairin adını zikreder. Arap şiirini över, İran şairlerinin dîvânlarının anlamca güzel ve aynı zamanda kültür kaynağı olduğunu belirtir. Hayriye’de çeşitli meslekler üzerinde de durulur. Oğluna devlet adamlığını, özellikle kadılık görevini seçmemesini, maliyede çalışmamasını tavsiye ederek bu mesleklerin güçlüklerini anlatır. Yüksek tabakanın hayatını gayr-ı ahlâkî ve tehlikeli, halk tabakasının hayatını emniyetsiz ve zahmetli bulan Nâbî “orta tabaka”da kalmayı tercih eder. Bu tabakaya ait yerler içinde en makbul olanı ise “dîvân hocalığı”dır. Dîvân edebiyatında ilk defa toprakla uğraşmanın öneminden, çiftçiliğin iyi bir meslek olduğundan bahsetmesi ve çiftçinin en yakın yardımcısı olan öküzü övmesi de dikkat çekicidir. Nâbî, din ilimlerinin yanında tıbbın da mühim bir ilim olduğuna işaret eder. Bunlar haricinde eserde şairin güzellik anlayışı tanımlanır. Tokgözlü olmanın öneminden, cömert, güzel ahlâklı ve sabırlı olmanın erdemlerinden, tavla ve satranç oyunlarından, açgözlülük ve başkalarıyla alay etmenin zararlarından, dedikoduculuk ve fitneciliğin kötülüğünden, remilcilik ve nücûm ilmi ile uğraşmanın, içki içme ve uyuşturucu kullanmanın, yalan söylemenin, giyim kuşamda süse ve aşırılığa kaçmanın zararlarından, âyânlığın içinde bulunduğu durumdan ve mevki makam için halka yaptıkları zulümden bahseder. Şair eserin son bölümünde oğluna iyi dileklerde bulunur.

İçinde yaşadığı devrin bozulmaya ve çürümeye yüz tutan sosyal, siyasal, ekonomik ve kültürel hayatını eleştirel bir bakış açısıyla kaleme alan Nâbî'nin yaşamak zorunda kaldığı toplumsal çöküntü, eserlerine de yansımıştır. Çocuk-edebiyat ilişkisi, bu ilişki çerçevesinde Dîvân şiirinin/şairinin çocuğa bakışı ve bunun güzel bir örneği olarak da Nâbî'nin yedi yaşındaki oğlu Ebulhhayr Mehmed Çelebi için yazdığı Hayriye, nasîhat-nâme türünün edebiyatımızdaki en tanınmış örneğidir. Hayriye, bazı bölüm başlıkları dolayısıyla Ferîdüddin Attâr’a nisbet edilen Pend-nâme’yi veya Keykâvus b. İskender’in Kâbûs-nâme’sini hatırlatmakla beraber şekli, tertibi ve muhtevası ile söz konusu eserlerden ayrılır. 

Çeşitli kütüphanelerde yüzden çok yazma nüshası bulunan Hayriye Bulak’ta (1257, 1276) ve İstanbul’da (Dîvân’ın sonunda 1292, müstakil olarak 1307) basılmıştır. Ayrıca1857 yılında Pavet De Courteille tarafından "Conseils De Nâbî Efendi" adıyla Fransızca tercümesiyle birlikte Paris’te neşredilmiştir. Bu nüsha 1989 yılında İstanbul‘da yeni harflerle de yayınlanmıştır (Kaplan 1995: 171-173). İskender Pala (1989) tarafından Latin harflerine de aktarılan Hayriye üzerine Mahmut Kaplan (1995)  akademik bir çalışma yapmış ve neşretmiştir.

Nâbî'nin biyografisi için bk. “Nâbî, Yûsuf Nâbî Efendi”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/nabi-yusuf-nabi-efendi