Muğlalı İbrahim Şâhidî’nin mesnevi nazım şeklinde yazdığı Farsça Mesnevî şerhi. Gülşen-i Tevhîd’in yazılış tarihi Türkiye kütüphanelerinde bulunan nüshalarda yazarın düşürdüğü tarih beytine göre 937/1530 olarak kaydedilmişken İran kütüphanelerinde bulunan nüshalardan beşinin karşılaştırılmasıyla oluşturulan tenkitli metinde yer alan tarih beytine göre 940/1533’dir. Mecmû’atü’t-Tevârihü’l-Mevleviyye’de ise Şâhidî’nin eseri 936/1529’da yazmaya başladığı, 942/1535’te tamamladığı belirtilmiştir. Gülşen-i Tevhîd’de Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî’nin Mesnevî’sinin her cildinden 100’er beyit seçilmiş ve her beyit Mesnevî vezninde (fâ’ilâtün/fâ’ilâtün/fâ’ilün) yazılan beşer beyitle şerh edilmiştir. Mesnevî’den seçilenlerle birlikte toplam beyit sayısı 3700’ü bulmaktadır. 

Gülşen-i Tevhîd, yazarın 98 beyitlik dîbâcesiyle başlar. Şahidî, bu bölümde eserini yazarken önce Mesnevî’den 600 beyit seçtiğini, bu beyitlerin tasavvuf ehli arasında çok beğenildiğini ancak eserin farklı ciltlerinden seçilen bu manzumelerin aralarında bir bağ olmadığını, kendisinin her bir beyti beş beyitle şerh ederken bir anlam bütünlüğüne ulaşmaya çalıştığını ifade eder (Beytur 2002: 12-13; Şimşekler 1998: 43; Tektaş 2012: 21). Eser, Mesnevî’nin birinci cildinden itibaren sırasıyla altı ciltten seçilen beyitler ve şerhleriyle devam eder. Abdülbaki Gölpınarlı eserde Yûsuf Sîneçâk’ın Cezîre-i Mesnevî adlı eserinin etkisi görüldüğünü kaydetmiştir (2006: 136).

Osmanlı kanon metinleri arasında sayılabilecek bir üne kavuşan Tuhfe-i Şâhidî kadar olmasa da yazarın bu eseri de dönemin okurları tarafından ilgiyle karşılanmıştır. Şimdiye kadar 42 yazma nüshası tespit edilen (Açık Önkaş 2013: 25) Gülşen-i Tevhid’in İran, Mısır ve İngiltere gibi ülkelerin kütüphanelerinde de kopyaları vardır. Ayrıca Celvetiyye tarikatı şeyhlerinden olan Zâtî Süleyman Efendi (ö. 1738) Gülşen-i Tevhîd’e mensur bir şerh yazmaya başlamış, tamamlayamadan vefat edince müritlerinden Fahrî Ahmed Dede (ö. 1799) esere devam etmiştir (Yazar 2011: 479-480; Şimşek 2021: 84-85).

Gülşen-i Tevhîd, Ahmed Niyâzî Efendi tarafından İstanbul’da neşredilmiştir (1298/1880). Ancak Abdülbaki Gölpınarlı bu neşrin yanlışlarla dolu olduğunu kaydetmiştir (Gölpınarlı 2006: 136). Eserin Mithat Baharî Beytur ve Afif Tektaş tarafından yapılmış tercümeleri bulunmaktadır (Şimşekler 1998: 42-45; Beytur 2002: 8-10; Çıpan 2010: 273-274; Tan 2021; Tektaş 2012 ).

Şairin biyografisi hakkında bilgi için bk. "Şâhidî, Muğlalı İbrahim Dede". Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/sahidi-muglali-ibrahim-dede