Halvetî Muhyî'nin manzum yüz hadis tercümesi. Şairin 977/1569-70 senesinde yazdığı Mahzen-i Esrâr yahut Sürûr-efzâ adlı mesnevisinden 16. asırda yaşadığı anlaşılmakta ve Halvetî tarikatına mensup Muhyiddîn-i Karahisârî olduğu tahmin edilmektedir.

Eserine Allah’a hamd ve Hz. Peygamber’e övgü sözleriyle başlayan Halvetî Muhyî, mesnevi şeklindeki bu mukaddimede, kırk hadisi ezberleyen kişinin mahşerde âlimlerle diriltileceği mealindeki rivayeti anarak Buhârî, Müslim, Mesâbîh gibi hadis kitaplarından seçtiği yüz hadisi, şerh (izah) edenlerin açıkladığı gibi çevirdiğini anlatır. Olgun, ilim, irfan sahibi kişiler bu konuda birçok eser yazmışlarsa da onların her birinde başka bir lezzet vardır. Kendisi kılı kırk yararcasına çalışmış; hadislerdeki manaları, incelik, işaret ve edebî hünerleri ikişer beyitlik kıtalar hâlinde açıklamıştır. Eserine “Gül-i Sad-berg” (Yüz Yapraklı Gül) ismini veren şair, onun can burnuna erişeceğini belirtmiş ve can gözüyle görülmesini istemiştir. Maksadı, bu kitapçığı kendilerine hatıra bıraktığı gönül sahipleri tarafından anılmak ve onların hayır dualarını almaktır. Mukaddimeden sonra yine “fe'ilâtün mefâ'ilün fe'ilün” kalıbıyla kıtalar hâlinde tercüme edilen hadisler, inanç, ibadet, ahlâk, züht ve adapla alâkalıdır. Hadis ilmi yönünden makbul rivayetler yanında zayıf ve mevzu olanlar, ayrıca selefe ait sözler de yer alır. Çalışmasını kıta şeklindeki bir hâtimeyle tamamlayan şair, herkese bu öğütlerin yeteceğini belirterek onların tutulmasını istemiş; olgunluğun söz konusu nasihatlere uygun davranış olduğunu anlatmıştır.

Dört yazma nüshası bulunan bu eser, Nihat Öztoprak tarafından incelenmiş ve Latin harflerine aktarılmıştır (Öztoprak 1993: 68-74; 433-469). Mevlüt Haliloğlu aynı eseri hadis ilmi yönünden incelemiştir (Haliloğlu 2021).