Âşık Paşa'nın mesnevi tarzında kaleme aldığı eser. Berlin Kraliyet Müzesi Kütüphanesi, 337 numarada bir mecmuanın içinde yer alan manzume, yirmi sekizer beyitten oluşan iki bölümden meydana gelmektedir. Âşık Paşa, metni “mefâ’îlün mefâ’îlün fe’ûlün” kalıbıyla yazmış ve Fürkat-nâme başlığını vermiştir. Ancak mesnevinin tamamının Âşık Paşa'ya aidiyeti konusunda şüpheler bulunmaktadır (Tavukçu 1995: 50-55).

Fürkat-nâme, sevgiliye selâm ve canını onun uğruna feda etme fikriyle başlamaktadır. Şair, gece ve gündüz avare bir şekilde yürüdüğünden, ayrılığın kendisine lâyık olmadığından, canının sevgilinin saçında asılı bulunduğundan, dilinin zikrinde ve gönlünün fikrinde daima onun olduğundan, vuslatından ayrılığın kendisine yaraşmadığından, sevgilinin cevrinin fazlalığından, ah ettiğinden bahsederek “özlem ateşinin kendisini yakmamasını ve canının bu ayrılığa tahammül edemeyeceğini” ifade eder. İlk yirmi sekiz beyitlik kısım “ne müşkil” redifiyle altı beyitten oluşan bir gazelle tamamlanmakta, ikinci yirmi sekiz beyitlik kısım bu gazelin akabinde yer almaktadır. Ayrılık konusuna devam edilen diğer kısımda şair, sevgiliden bir günlük ayrılığın bin yıla bedel olduğundan, Allah’a yalvararak sevgilinin vuslatına nail olmanın mümkün olabileceğinden, ahının yâre tesir etmediğinden, aşk sevdasının başından gitmediğinden, sevgilin hayalinin gönlünde, adının dilinde olduğundan ve Allah’ın iki dünyada sevgilinin muradını vermesinden bahseder. Ayrıca gözünden kanlı yaş döktüğünü, iniltisinden dağ ve taşın inlediğini, neye baksa sevgiliyi gördüğünü de belirtir.

Sade ve açık bir dil ve üslubu sahip olan Fürkat-nâme, Orhan Kemal Tavukçu tarafından tespit edilmiş ve neşredilmiştir (1995).

Şairin biyografisi için bk. “Âşık Paşa”. Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü. http://teis.yesevi.edu.tr/madde-detay/asik-pasa-asik